Είναι το σχέδιο, αυτό που έρχεται να αποτυπώσει την σκέψη την αρχιτεκτονική ανάγκη, την ανάγκη για αρχιτεκτονική. Κιόλας, δυο παραφράσεις που μοιάζουν να μιλούν για κάτι κοινό και διαφορετικό μαζί. την ανάγκη αυτή, που ικανοποιείται μέσα από την παραγωγή και διαμόρφωση ενός χώρου και την ανάγκη αυτή που εξηγεί την σκέψη, η οποία μιλά και αναζητεί την δημιουργία, την αρχιτεκτονική. Και το σχέδιο εδώ, για να χωρέσει ότι μπορεί από όλα ή να γεννήσει νέα. Και ένας χώρος να τα υποδεχτεί, να καταφέρει να χαρακτηριστεί αρχιτεκτονικός. Ποιος να ‘ναι αυτός ο χώρος; Μπορεί να είναι, μπορεί να γίνει; Ο αρχιτέκτονας, ο άνθρωπος- αρχιτέκτονας, με σκέψεις και ανάγκες, διατυπωμένες, προσδιορισμένες και επαναπροσδιοριζόμενες, που προσπαθούν να χωρέσουν σε δύο επίπεδα, σε ένα νοητό, θεωρητικό και σε ένα πραγματικό, αισθητό, υλικό. Με παράδειγμα έναν διάλογο φιλοσοφίας και αρχιτεκτονικής, για να αναδυθούν ερωτήματα, χωρίς την ανάγκη συγκεκριμένης απάντησης παρά μόνο ενός κειμένου που μπορεί να γίνει συλλογή αποριών, με ενδεχόμενες παρατηρήσεις και μόνο. Μέσα από παρατήρηση και αναφορά να δοθεί μια αφορμή για έναν ακόμη διάλογο μεταξύ θεωρίας και αρχιτεκτονικής, ο οποίος με τη σειρά του να μπορεί να γίνει νέο παράδειγμα, προκαλώντας νέες προοπτικές αναζήτησης και έκφρασης.