Σε αυτή την εργασία γίνεται μια αποσπασματική προσέγγιση και μια προσπάθεια ερμηνείας της ύπαρξης του νερού στον κόσμο των εικόνων της τέχνης όχι απλά και μόνο σαν απεικονιζόμενο στοιχείο, αλλά με την ωμή και ακατέργαστη υλική οντότητα και μεταβλητότητά του. Παρουσιάζονται πέντε αποσπάσματα της υγρής συνθήκης, τοποθετημένα με χρονολογική σειρά:

1. Το τρομακτικό νερό ως στοιχείο του υψηλού στο maelstrom του Edgar Alan Poe,
2. Τα διαφορετικά επίπεδα θεώρησης του υγρού στοιχείου στο Étant Donnés: 1. La chute d’ eau, 2. Le gas d’ Éclairage του Marcel Duchamp.
3. Το νερό μέσα στα πλαίσια του συστήματος-σε πραγματικό χρόνο στο έργο του Hans Haacke.
4. Το υγρό στοιχειό ως συστατικό στοιχειό της αναπαραγωγής της εικόνας στον Jeff Wall.
5. Η ιερή υπεροχή του νερού στο έργο του Νίκου Αλεξίου.

Oι ρευστοί δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ των παραπάνω αποσπασμάτων, με βασικό χαρακτηριστικό την υγρή τους διαφάνεια, είναι ικανοί να φέρουν στην επιφάνεια βαθύτερες σχέσεις, εξαρτήσεις και αντιστοιχίες, οι οποίες ερμηνεύουν την επιλογή αυτή, αλλά και τα θέτουν τελικά κάτω από ένα κοινό πρίσμα ανάγνωσης, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να αναδείξουμε τη «ρευστότητα» σε κυρίαρχη μεταφορά της σύγχρονης εποχής. Αυτό που εντέλει παραμένει ζητούμενο, είναι ορισμένες αλληγορίες ρευστής και ασταθούς κατοικησιμότητας, καθώς και οι χωρικές τους δυνατότητες.

Στο τέλος αυτής της ανασκόπησης η υγρή συνθήκη φαίνεται να αποτελεί μια κοινή αφετηρία προκειμένου να τεθούν ορισμένα ερωτήματα σχετικά με τη σύγχρονη τέχνη και τη σχέση της με την αρχιτεκτονική κάτω από μια πιο λεπτομερή ανάλυση, ζητήματα που επηρεάζουν τόσο την τέχνη όσο και την αρχιτεκτονική, που έχουν να κάνουν με παραγωγή χώρου, με την αίσθηση και την εμπειρία του χώρου, με συμβολισμούς, συστηματοποιήσεις, αναπαραστάσεις, πολιτικές, αισθητικές και κοινωνικές αναφορές.