Τα περισσότερα κτίρια του εικοστού αιώνα αντιμετωπίζονται συνήθως μετά τον καθορισμό της μορφής τους, με αποτέλεσμα η θερμική άνεση στο εσωτερικό να είναι -στην κυριολεξία- ένα προϊόν της βιομηχανίας κλιματισμού και άλλων συσκευών, αποσυνδέοντας έτσι, στο επίπεδο του σχεδιασμού, την πιθανή συνεισφορά του κτιριακού κελύφους στους εσωτερικούς χώρους και την ενεργειακή κατανάλωση του κτιρίου. Έτσι, περιορίζεται η ευκαιρία να σχεδιαστούν κτίρια που να μπορούν να ανταποκριθούν στο περιβάλλον λόγω της μορφής τους και της ευφυούς χρήσης υλικών με περιορισμένη εξάρτησης σε μηχανήματα.
 Για παράδειγμα, η χρήση χυτού σκυροδέματος και τούβλων οδηγεί σε γενικώς αεροστεγή κελύφη με το φαινόμενο να επιτείνεται λόγω χρησιμοποίησης πλαστικών υλικών. Αυτό επιβαρύνει την ποιότητα του αέρα, δημιουργώντας ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας και για να λυθεί το πρόβλημα θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάποια τεχνολογική λύση, η οποία μπορεί να μην ήταν απαραίτητη αν υπήρχε καλύτερος αρχικός σχεδιασμός. Παράλληλα, επανεξετάζεται η σχέση μεταξύ των ατόμων, του χώρου εργασίας και του περιβάλλοντος και καταλήγει σε μια αρχιτεκτονική που επιτρέπει μια δυναμική αλληλεπίδραση.
 Παρόμοια προβλήματα εμφανίζονται με την ολοένα αυξανόμενη χρήση σκιάστρων που κινούνται (ενοχλητικές ανακλάσεις) ή ειδικών υαλοστασίων (εμφάνιση τοπικής θερμικής δυσφορίας). Να προστεθούν εδώ και τα προβλήματα στον έλεγχο του φυσικού φωτός, της θάμβωσης, του αερισμού και γενικότερα της θερμικής δυσφορίας που παρουσιάζονται στις πρώτες διπλές γυάλινες προσόψεις που άρχισαν να εμφανίζονται στην Ελλάδα. Από τη άλλη πλευρά, η επιδερμίδα άλλων σύγχρονων κτιρίων αρχίζει να εμφανίζει περισσότερα κενά με σκοπό την είσοδο φυσικού φωτός, γεγονός που δημιουργεί πρόβλημα υπερθέρμανσης ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, το οποίο αντιμετωπίζεται, ως συνήθως, με την χρήση εξαιρετικά ενεργοβόρων κλιματιστικών μονάδων.
 Η παρούσα εργασία επικεντρώνεται στην παρουσίαση του συνόλου των μέτρων, π.χ. κλιματολογικές συνθήκες περιοχής, προσανατολισμός του κτιρίου, τα οποία χρειάζεται να ληφθούν υπόψη στο αρχικό στάδιο του σχεδιασμού, ώστε στη συνέχεια να διαμορφώσουν σχεδιαστικές και κατασκευαστικές προτάσεις. Αυτά τα μέτρα έχουν σαν στόχο αρχικά την επίτευξη της άνεσης των εργαζομένων σε χώρους γραφείων και στη συνέχεια την εξοικονόμηση ενέργειας –και όχι το αντίστροφο.