Η χερσαία έκταση του πλανήτη είναι περίπου 510,1 εκατομμύρα τετραγωνικά χιλιομέτρα, εκ των οποίων το 71% συντελείται από τις υδάτινες μάζες του πλανήτη. Το εναπομείναν 29% αφορά τη συνολική επιφάνεια ξηράς που απαντάται σε 147,629 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ωστόσο δεν όλη η επιφάνεια αξιοποιήσιμη για ανθρώπινες δραστηριότητες, μάλιστα, το δομημένο περιβάλλον καλύπτει μόλις 280.900 τετραγωνικά χιλιόμετρα η αλλιώς, μόνο το 0.2674% της διαθέσιμης πλανητικής έκτασης.
Η παρούσα εργασία εξετάζει την αμφίδρομη σχέση μεταξύ φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος και την τεράστια αλληλεξάρτηση τους παρά το φαινομενικά μικρό ποσοστό ανθρώπινης επέμβασης στον πλανήτη αλλά και την επίδρασή του λόγου αυτού στην αρχιτεκτονική. Ξεκινώντας από τη γεωλογική διάρθρωση του πλανήτη και το κλίμα, ερευνόντας παράλληλα όλα τα στάδια της δημιουργίας και αποσύνθεσης των κτιρίων σημειώνοντας το οικολογικό αποτύπωμα που επιφέρουν στην φύση. Έπειτα γίνεται αναφορά στις παραδόσεις που πυροδότησε κάθε τόπος από τα πρώτα κιόλας Αρχιτεκτονικά εγχειρήματα του ανθρώπου ως τις πρακτικές που γέννησε η άνοδος της τεχνολογίας. Τέλος, τονίζεται η σημασία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής ως πρότυπο βιώσιμου σχεδιασμου και υπογραμμίζεται η ανάγκη για εδραίωση μιας σύγχρονης αρχιτεκτονικής κουλτούρας συνώνυμης με τον σεβασμό προς το περιβάλλον και τη βιωσιμότητα. Ωστόσο, καθιστάται σαφές πως σε αυτή την αλλαγή πορείας είναι απαραίτητη η ολοκληρωμένη κατανόηση του περιβάλλοντος.