Η διερεύνηση και αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών διαχρονικά συνυφαίνεται με την ανάπτυξη πρακτικών που περιστρέφονται γύρω από τη διαχείριση των υδάτων. Διαφορετικοί παράγοντες, όπως ξηρασία ή πλημμύρα, αλλά και ευρύτερες αλλαγές στο κλίμα, έχουν παίξει ρόλο στη διατήρηση ή στην εξέλιξη πρακτικών διαχείρισης νερού που μπορεί να οδηγήσουν και σε συνολική αναδιάταξη του υδραυλικού πλέγματος μιας επικράτειας και στην ανάδυση νέων «υδρο-πολιτισμών». Η εργασία, εισάγει και επεξεργάζεται το νόημα της έννοιας υδροπολιτισμός τόσο ως θεωρητικό εργαλείο και ως κριτικό φακό, για την μελέτη των ανθρωπογενών και ανθρωποκεντρικών πολιτισμών της Θεσσαλίας όπου το νερό και οι πρακτικές διαχείρισης τους ήταν συνυφασμένες με τις κοινωνικές δομές, μορφές εξουσίας, οικιστική οργάνωση, πολιτισμική/θρησκευτική έκφραση και άλλα. Εστιάζοντας στη Θεσσαλία ως μια γεωμορφολογική λεκάνη απορροής υδάτων που βάλλονταν διαχρονικά από έντονα πλημμυρικά φαινόμενα και περιόδους ξηρασίας, η εργασία εξετάζει τις σύνθετες σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και του νερού εστιάζοντας σε δύο μεγάλους υδροπολιτισμούς. Εντοπίζει τον πρώτο υδροπολιτισμό στις απαρχές της κλιματικής αλλαγής 130,000 χρόνια πριν έως τον 7ο αι. π.Χ, όπου αναπτύσσονται πρακτικές, μορφές και εκφράσεις του ανθρώπου που επιχειρεί να «εξημερώσει» τους υδάτινους πόρους. Ανιχνεύει, στην υδραυλική εξέλιξη από το 7ο αι. π.Χ. έως τον  17ο αι. μ.Χ.την ανάδυση του δεύτερου υδροπολιτισμού όπου κύριος στόχος των ανθρώπινων κοινοτήτων της Θεσσαλίας ήταν η «οριοθέτηση» των υδάτινων πόρων και η κατασκευή πιο εξελιγμένων υποδομών για τη διαχείρισή του. 

Αντλώντας στοιχεία από μύθους, αρχαία ελληνική γραμματεία, σύγχρονες αρχαιολογικές και αρχαιοπεριβαλλοντικές μελέτες, η εργασία επιχειρεί να συνδέσει διαχρονικά τις φυσικές μεταβολές του κλίματος και του εδάφους με την ανθρώπινη αυτενέργεια εντοπίζοντας βιώσιμες πρακτικές διαχείρισης υδάτινων (και άλλων φυσικών) πόρων. Μέσα από αυτή την ανάλυση, η εργασία εξάγει προβληματισμούς για εναλλακτικές ιστορικές και θεωρητικές προσεγγίσεις που θέτουν σε αμφισβήτηση τις ανθρωποκεντρικές, τεχνο-επιστημονικές λογικές της νεωτερικότητας και το φιλοσοφικό διαχωρισμό φύσης/πολιτισμού ως τον πυρήνα τους για να οραματιστεί μια μετασχηματιστική πολιτική συμβίωσης με το νερό στις πολλαπλές του εκφάνσεις.