Η παρούσα έρευνα έχει ως αντικείμενο μελέτης, τη διερεύνηση της διαλεκτικής σχέσης της αρχιτεκτονικής με τον δυστοπικό κινηματογράφο, ως χωρικό φαινόμενο που επαναπροσδιορίζεται με την πάροδο του χρόνου. Ο κινηματογραφικός λόγος για την πόλη μπορεί να αποτελέσει αφετηρία επανεξέτασης του αστικού περιβάλλοντος και αυτό είναι και το έναυσμα για την έρευνα μας. Εξετάζεται ο ρόλος του αστικού χώρου, ως φορέα δράσης και αφήγησης. Πως επηρεάζεται ο σχεδιασμός του από το βλέμμα του δημιουργού, την εποχή δημιουργίας της ταινίας και τις επιλογές της κοινωνίας την αντίστοιχη περίοδο. Ποια είναι η αντανάκλαση του δυστοπικού κινηματογράφου «στους συλλογικούς πολιτιστικούς μας φόβους και τις ασυνείδητες επιθυμίες μας για το μέλλον» (Riven Barton, 2016, σ.5). Γιατί ο ρόλος του αρχιτέκτονα αποδεικνύεται εξίσου σημαντικός με τους ρόλους του σκηνοθέτη και του ηθοποιού, στο συγκεκριμένο είδος κινηματογράφου. Επίσης, επιχειρείται μέσω της ανάγνωσης της αρχιτεκτονικής της πόλης, η συσχέτιση με τη πόλη του αύριο. Οι ταινίες που αναλύονται, καλύπτουν ένα ευρύ χρονολογικό φάσμα (χρονολογία παραγωγής), από τις αρχές του 20ου αιώνα έως σήμερα, προβάλλοντας ποικίλες οπτικές αναπαραστάσεις της δυστοπικής πόλης του μέλλοντος. Εκτός από την παρουσίαση ταινιών δυτικού κινηματογράφου, κρίθηκε αναγκαίο να συμπεριληφθούν ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου, καθώς μπορεί η θεματολογία της δυστοπίας να παραμένει κοινή, αλλά η προσέγγιση διαφέρει ως ένα βαθμό. Το Τόκιο καταστρέφεται ξανά και ξανά στην μεγάλη οθόνη από τοξική ρύπανση, πυρηνική έκρηξη και γιγάντια τέρατα. Δυστυχώς, μια τέτοιου είδους καταστροφή δεν είναι ξένη στην Ιαπωνία, καθώς έχουν βιώσει την εμπειρία του ατομικού αφανισμού της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.