Ο χορός και η αρχιτεκτονική, αν και φαινομενικά διαφορετικά πεδία, μοιράζονται μια βαθιά σύνδεση μέσω της ικανότητάς τους να διαμορφώνουν χώρους, να εμπλέκουν τις αισθήσεις και να προκαλούν συναισθήματα. Αυτή η διεπιστημονική μελέτη διερευνά τη διασταύρωση χορογραφίας και αρχιτεκτονικής, αποκαλύπτοντας τις κοινές αρχές,  τα εργαλεία και τα απτά αποτελέσματα που ενημερώνουν και τους δύο τομείς. Εμβαθύνουμε στις οπτικές γλώσσες των σημειογραφικών συστημάτων χορού και των αρχιτεκτονικών αναπαραστάσεων του ανθρώπινου σώματος, αποκαλύπτοντας τη βαθιά αλληλεπίδραση μεταξύ κίνησης και χωρικής έκφρασης. Με γνώμονα κοινά εργαλεία και πρακτικές πραγματώνεται ένας πλούσιος διάλογος μεταξύ αρχιτεκτονικής και χορογραφίας. Η χορογραφική αφήγηση του Εβραϊκού Μουσείου του Βερολίνου χρησιμεύει ως έρευνα πεδίου, αποκαλύπτοντας τη δυνατότητα της αρχιτεκτονικής και της χορογραφίας να διαμορφώνουν περιβάλλοντα που αναδεικνύουν την ομορφιά και την αρμονική συνύπαρξη της ανθρώπινης κίνησης και της αρχιτεκτονικής μορφής. Συνθέτοντας γνώσεις και  συγκριτικές μελέτες,  η έρευνα αυτή συμβάλλει στον συνεχιζόμενο διάλογο για τη διασταύρωση του χορού και της αρχιτεκτονικής, προωθώντας τη διεπιστημονική συνεργασία και τις καινοτόμες σχεδιαστικές προσεγγίσεις. Γεφυρώνοντας τα πεδία της κίνησης και του χώρου, ανοίγουμε νέους δρόμους για σχεδιαστικές διαδικασίες μετεγγραφής στοιχείων από το ένα σύστημα στο άλλο, που εμπλουτίζουν την κατανόηση του δομημένου περιβάλλοντος σε σχέση με την ανθρώπινη εμπειρία.