Στο διάβα της ζωής, κάθε σταθμός συνοδεύεται από αλλαγές, αποφάσεις, επιτυχίες και αποτυχίες. Αυτές οι αλλαγές φέρνουν δύο δυνάμεις: τη δύναμη της δέσμευσης-ενσωμάτωσης στο καινούργιο και τη δύναμη του αποχωρισμού από το πεπερασμένο. Εστιάζοντας στους αποχωρισμούς, υπάρχουν πολλά είδη αποχωρισμού που βιώνουμε στη ζωή μας.OΜόνιμος Αποχωρισμός είναι αυτός με τον οποίο θα ασχοληθούμε. Αυτοί οι αποχωρισμοί συμβαίνουν στον χώρο και ο άνθρωπος χρονικά έχει δημιουργήσει τελετουργίες για την εξομάλυνση των αρνητικών συναισθημάτων, να απαλύνουν τις αναταράξεις της κοινωνικής και ατομικής ζωής, αλλά και την ένδειξη σεβασμού και σημαντικότητας απέναντι στον συνάνθρωπο του. Εξετάζουμε πως μαζί με την αλλαγή της στάσης του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο άλλαζαν μαζί και οι τελετουργίες σε συνδυασμό με τις χωρικές τους ταυτότητες, με άξονα την μεθοδολογία του ArnoldVanGennepγια τις διαβατήριες τελετές. Ως μια συνθήκη, η οποία δεν έχει εδραιωθεί στον Ελλαδικό χώρο, με την πρακτική της αποτέφρωσης να εφαρμόζετε σε μικρό ποσοστό, θέτει καινούργιες χωρικές διαστάσεις, τις οποίες οι άνθρωποι πλάθουν και θα συνεχίζουν να πλάθουν μέσα στον χρόνο. Μέσω επιτόπιας έρευνας παρατήρησης και συνεντεύξεων στους χώρους αποπεράτωσης των διαδικασιών αυτών, πραγματοποιείται η αποτύπωση των τελετουργιών αποχωρισμού, με αφετηρία την αναγγελία του θανάτου από τον γιατρό και το ιατρικό προσωπικό, στο χώρο όπου μετατοπίστηκε η στιγμή του θανάτου σήμερα, έως την διατήρηση ή τη ρήξη της τέφρας που αποτελούν συνθήκες δημιουργίας τελετουργιών στον χώρο.