Προς τα τέλη του 20υ αιώνα μια νέα τάση ξεκινάει να εμφανίζεται στην προώθηση των αυτοκινητοβιομηχανιών. Επαναπροσδιορίζονται οι βιομηχανικοί χώροι παραγωγής και διανομής και μετατρέπονται σε πόλους έλξης επισκεπτών και κέντρα καινοτομίας και αρχιτεκτονικής έκφρασης. Πιο συγκεκριμένα τα μουσεία της αυτοκίνησης (η/και κινητικότητας) ακολουθούν ως ένα βαθμό την σχεδιαστική φιλοσοφία των συμβατικών μουσείων παρουσιάζουν ωστόσο και διαφορές στο κτιριολογικό τους πρόγραμμα ενσωματώνοντας και εγκαταστάσεις αποκλειστικές στην αυτοκινητοβιομηχανία. Αυτή η ερευνητική εργασία θα μελετήσει χαρακτηριστικά παραδείγματα όπως τα μουσεία της Porscheκαι Mercedes-Benzστη Στουτγάρδη, της BMWστο Μόναχο και της Audiστο Ίνγολσταντ ως προς την αρχιτεκτονική και σχεδιαστική τους ταυτότητα, την σύνδεση τους με τον περιβάλλοντα χώρο και την πόλη καθώς και τον αντίκτυπο τους στην τοπική κοινότητα. Στην συνέχεια ,θα αξιολογήσει τα αποτελέσματα της έρευνας και θα επιδιώξει να συσχετίσει ζητήματα εταιρικής προβολής ,τρόπου παραγωγής του αυτοκινήτου και κτιριολογικού προγράμματος μουσείων αυτοκινήτου. Στόχος της εργασίας είναι να εξετάσει την πιθανή αλλαγή παραδείγματος στον σχεδιασμό μουσείου αυτοκινήτου και την πιθανή σύνδεση αυτού με την παραγωγική διαδικασία καθώς και την εμπορική προώθηση του αυτοκινήτου. Υπό το πρίσμα αυτής της εργασίας, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα μουσεία της αυτοκίνησης δεν αναλώνονται προσπαθώντας να διατηρήσουν και να διδάξουν την ιστορία τους, αλλά αντίθετα πρωτοστατούν στην παρουσίαση των συγχρόνων και μελλοντικών τάσεων της αυτοκινητοβιομηχανίας, καθώς και της αρχιτεκτονικής, της αστικής διαχείρισης και του πολιτισμού. Αυτά τα μουσεία έχουν προχωρήσει πέρα από τον παραδοσιακό τους ρόλο της έκθεσης ιστορικών αντικειμένων και έχουν επαναπροσδιορίσει τη σύνδεση μεταξύ αυτοκινήτων, αρχιτεκτονικής, μουσείων και αστικού περιβάλλοντος.
