Αντικείμενο μελέτης της ερευνητικής εργασίας θα αποτελέσει το Ξενία της Σκιάθου, το οποίο υλοποιείται το 1963 με αρχιτέκτονα τον Γ. Νικολετόπουλο, στο πλαίσιο μεταπολεμικών κρατικών προγραμμάτων τουριστικής ανάπτυξης της Ελλάδας. Μεθοδολογικά, θα βασιστεί στην τριμερή οργάνωση του κοινωνικού χώρου που διατύπωσε ο Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Henri Lefebvre  και έπειτα θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει αυτό το σχήμα ως βάση για την αποκωδικοποίηση και την κριτική ανάλυση του ξενοδοχείουσε χωρικό και βιωματικό επίπεδο. Η εργασία, αρχικά θα εξετάσει τις διαφορετικές διαστάσεις του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού του Ξενία από τη δημιουργία του μέχρι την πρόσφατη επανάχρηση και επέκταση του ξενοδοχείου. Μέσα από αυτή την ανάλυση, η εργασία επιχειρεί να ανιχνεύσει τις αλλαγές στις κυρίαρχες λογικές του τουρισμού: από τις κρατικές πολιτικές της δεκαετίας του 1960 στις πρόσφατες «αξιοποιήσεις» δημόσιας περιουσίας και της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων. Πέρα από το πεδίο των πολιτικών, η εργασία θα διερευνήσει το χώρο του Ξενία μέσα από την οπτική εργαζόμενων και των επισκεπτών. Πιο συγκεκριμένα, θα αναλυθούν εναλλακτικά νοήματα που μπορεί να εμφανίζει ο βιωμένος χώρος του ξενοδοχείου αντλώντας και από την προσωπική εμπειρία της γράφουσας ως εργαζόμενη στο ξενοδοχειακό τομέα αλλά και στο Ξενία της Σκιάθου. Συνδυάζοντας την ιστορική/αρχιτεκτονική ανάλυση με τη χωρική, βιωματική προσέγγιση, η εργασία επιδιώκει την κριτική κατανόηση της αρχιτεκτονικής των Ξενία, ως πολιτιστική κληρονομιά, ως εργαλείο προώθησης τουριστικών πολιτικών, αλλά και ως χώρο διεκδικήσεων εναλλακτικών οπτικών και νοημάτων.