Η παρούσα διπλωματική εργασία, πραγματεύεται την δημιουργία ενός πάρκου μνήμης και χώρου αποθήκευσης οστεοφυλακίων και τεφροδόχων, αλλά και την επανάχρηση του εγκαταλελειμμένου βιομηχανικού συγκροτήματος του Οινοπνεύματος, στην πόλη του Βόλου. Σκοπός της εργασίας είναι η άσκηση κριτικής επάνω στην σχέση της πόλης και του σύγχρονου κοιμητηρίου. Μια σχέση που πλέον χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο διαχωρισμό, και μια απόκρυψη του θανάτου από τις γειτονιές και την καθημερινότητα. Αντί να παραμένει ένας περιθωριοποιημένος χώρος διαχείρισης των νεκρών, η νέα αυτή προσέγγιση επανεντάσσει το θάνατο στον αστικό ιστό, δημιουργώντας έναν χώρο που διατηρεί την μνήμη και ενισχύει τη συλλογική συνείδηση, μέσω της άμεσης προσβασιμότητας. Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει υπόγειες εγκαταστάσεις για την φύλαξη των οστών, συνολικής χωρητικότητας 12.500 οστεοφυλακίων, που επικοινωνούν με την επιφάνεια του πάρκου μέσω τεσσάρων αίθριων, καθώς και ανοιχτούς χώρους με έντονη βλάστηση, υδάτινα στοιχεία και πλατείες που πλαισιώνονται από ένα σύστημα ελευθέρων τοιχίων. Οι κύριες κτιριακές μονάδες επιδέχονται μιας απλής επανάχρησης και φιλοξενούν χώρους τελετουργίας, εκθέσεων, αναψυχής, διοίκησης αλλά και δύο πύργους που λειτουργούν ως χώροι αποθήκευσης τεφροδόχων και θέασης. Η αφαίρεση της περίφραξης επιτρέπει την απρόσκοπτη ενσωμάτωση του χώρου στην πόλη, διευκολύνοντας την πρόσβαση και την αλληλεπίδραση των κατοίκων. Το συνολικό αποτέλεσμα, επιδιώκει να λειτουργήσει ως ένα αναλογικό αρχείο μνήμης το οποίο εκμηδενίζει τις αποστάσεις των ορίων της πόλης των ζωντανών και της πόλης των νεκρών, εντός της γειτονιάς και κατ’ επέκταση της πόλης