Η παρούσα εργασία εξετάζει την έννοια του ταξιδιού και της βιωματικής του διάστασης μέσα στο σύγχρονο καπιταλιστικό πλαίσιο, το οποίο συχνά αντιλαμβάνεται τη μετακίνηση ως μια σύντομη, επιτελεστική διαδικασία. Εστιάζει στην ανάγκη ανάκτησης μιας βαθύτερης, ουσιαστικότερης σχέσης του ανθρώπου με τον δρόμο και το τοπίο που διασχίζει, προτείνοντας έναν επαναπροσδιορισμό της έννοιας του ταξιδιού ως εμπειρίας.

 Με κεντρικό άξονα την Παλιά Εθνική Οδό και τα ερείπια που βρίσκονται κατά μήκος της, προτείνεται ο σχεδιασμός ενός δικτύου Στάσεων, οι οποίες λειτουργούν τόσο ως σημεία αναστοχασμού για τον ταξιδιώτη όσο και ως εργαλεία επανενεργοποίησης των παραμελημένων οικισμών που υπονομεύθηκαν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά από τη φιλοσοφία του «νέου δρόμου» και της εκτροπής.

 Η εργασία συνδυάζει τη θεωρία ενός βιωματικού ταξιδιού με την ανάγκη για κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική αναζωογόνηση των περιοχών αυτών. Τα ερείπια αξιοποιούνται ως υλικοί και συμβολικοί φορείς μνήμης, συνδέοντας το υποκειμενικό φαντασιακό του ταξιδιώτη με τη συλλογική ανάγκη για ουσιαστική επαφή με τον τόπο. Έτσι, προτείνεται ένα δίκτυο που λειτουργεί ταυτόχρονα ως πολιτισμικό εργαλείο, κοινωνική παρέμβαση και αρχιτεκτονική πρόταση, προκειμένου να διαμορφωθεί ένας νέος τρόπος αντίληψης του ταξιδιού, που δεν στοχεύει απλώς στον προορισμό αλλά και στην εμπειρία της διαδρομής.