Η αποθεραπεία είναι ένα μέσο το οποίο βοηθά, διαφορετικά υποκείμενα να απαλλαγούν από μία ασθένεια που τα βαραίνει. Στον τομέα της υγείας, με βάση τη δομή  της σημερινής κοινωνίας, πολλές φορές η αποκατάσταση, προκαλεί δυσφορία και δυσκολίες στα άτομα, είτε λόγω κοινωνικών αποκλεισμών, είτε λόγω της δημιουργίας χώρων που καθίστανται ακατάλληλοι για συμμετοχή στη διαδικασία της θεραπείας.

 Από την άλλη, ζητήματα υγείας των ανθρώπων ακόμη και του περιβάλλοντος ανησυχούν τους πολίτες της πόλης του Βόλου, λόγω της ύπαρξης μίας βιομηχανίας (ΑΓΕΤ) που υποβιβάζει την ποιότητα ζωής τους, μέσω των ανεξέλεγκτων εκπομπών καυσαερίων. Παράλληλα θέματα ιδιωτικοποίησης της υγείας στη χώρα μας, αρχίζουν να προκαλούν ανησυχίες, με αποτέλεσμα να υπάρχει η ανάγκη αποκατάστασης από τη συγκεκριμένη φιλελεύθερη πολιτική του κέρδους.

 Έτσι λοιπόν στην παρούσα διπλωματική εργασία ο όρος της αποθεραπείας συνεργάζεται με την αρχιτεκτονική και  παίρνει τον ρόλο της αποκατάστασης ενός τόπου, ενός κτιρίου, μίας κοινωνίας.

 Η μετατροπή της βιομηχανίας τσιμέντου σε χώρο αποκατάστασης και ευεξίας αποτελεί μια αρχιτεκτονική παρέμβαση, αλλά και μια βαθύτερη διαδικασία επανόρθωσης του τοπίου και της σχέσης του ανθρώπου με αυτό. Μέσω της σύνδεσης της θάλασσας με το βουνό αναδεικνύεται η φυσική συνέχεια του περιβάλλοντος, ενώ το νερό, ως στοιχείο θεραπείας, επαναφέρει την ισορροπία σε έναν τόπο που επιβαρύνεται για χρόνια. Μέσα από αυτή την προσέγγιση, ο χώρος μεταμορφώνεται από σημείο παρακμής, σε πεδίο αναγέννησης. Θέματα εξυγίανσης, ανακύκλωσης, επανάχρησης και μνήμης συνεργάζονται ώστε να επιφέρουν αλλαγές στους χώρους θεραπείας, καθώς και σε κοινωνικά και επιστημονικά πλαίσια. Με την προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ του χώρου της ασθένειας και του εξωτερικού περιβάλλοντος, την αισθητική, την αισθητηριακή εμπειρία και την ανθρώπινη κλίμακα, δημιουργούνται θεμελιώδεις αρχές για τη διαμόρφωση μιας νέας αρχιτεκτονικής που προάγει την υγεία.