Αντικείμενο του ερευνητικού έργου αποτελεί η ανάλυση των αγροκατοικιών της Μυκόνου. Με ελάχιστη επέμβαση και λιγοστούς πόρους οι κάτοικοι του νησιού αναζητούσαν τρόπο οικειοποίησης του περιβάλλοντος και εκμετάλλευση της γης. Προκειμένου να επιβιώσουν πάνω σε αυτό το βραχώδες μέρος, κατασκεύασαν δομές βασισμένες στις καθημερινές τους λειτουργίες και τα τοπικά υλικά. Αφουγκράστηκαν τον τόπο, γνώρισαν τα χαρακτηριστικά του και τελικά ανέπτυξαν τεχνοτροπίες πλήρως προσαρμοσμένες στα μέτρα τους. Έτσι δημιουργήθηκε το μυκονιάτικο χωριό, η έννοια του οποίου αιφνιδιάζει κάποιον που για πρώτη φορά το συναντάει. Περιμένει να αντικρύσει έναν οικισμό και αντ’ αυτού έρχεται αντιμέτωπος με ένα πλήρως αυτόνομο σύμπλεγμα κτισμάτων, οργανωμένο γύρω από την κατοικία, στο οποίο ζούσε μία μόνο οικογένεια. 

Οι αλλαγές που έχουν επέλθει στη σύγχρονη καθημερινότητα σε συνδυασμό με την εξέλιξη της τουριστικής δραστηριότητας έχουν ως επακόλουθο την υποβίβαση των παλαιότερων μορφών. Στέκουν παραμελημένες, άδειες από ζωή, φαντάσματα του παρελθόντος και οδεύουν προς την αφάνεια. 

Η μελέτη έχει ως στόχο την ανάδειξη μιας διαφορετικής όψης του νησιού, μακριά από τα συνηθισμένα στερεότυπα. Εξετάζονται οι ποικίλες αξίες του αγροτικού βίου υπό το πλαίσιο των κλιματικών και κοινωνικών συνθηκών του τόπου, όπως προκύπτουν από τα εγκαταλελειμμένα κελύφη των παλαιών χωριών. Μέσα από την αρχιτεκτονική και φωτογραφική αποτύπωση καθώς και την απομαγνητοφώνηση των μαρτυριών ντόπιων, διαφορετικών ειδικοτήτων, προκύπτει μια ολοκληρωμένη εικόνα της τότε πραγματικότητας. 

Τα κείμενα και τα σχέδια αποτυπώσεων που ακολουθούν επιχειρούν να επαναφέρουν στο προσκήνιο ψήγματα μιας ρουτίνας που έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Πρόκειται, τελικά, για μια απόπειρα ενίσχυσης της μνήμης για τις προηγούμενες γενιές και μεταβίβασης των γνώσεων στις επόμενες.