Η παρούσα ερευνητική εργασία εξετάζει την αρχιτεκτονική ιστορία του θερμαλισμού στην Ελλάδα. Η αξία των θερμομεταλλικών πηγών έχει αναγνωριστεί ήδη από την αρχαιότητα, με αποτέλεσμα ο θερμαλισμός να έχει σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες ανά τους αιώνες. Η συμμετοχή στη λουτρική συνήθεια, εκτός από το ότι συνδέθηκε με τη θεραπεία, θεωρήθηκε και ως μέσο ευεξίας και κοινωνικοποίησης, στοχεύοντας στην ταυτόχρονη ίαση «σώματος» και «ψυχής». Οι χώροι γύρω από τα λουτρά, σε κάθε ιστορική περίοδο, αποτελούσαν σημείο ενδιαφέροντος για την εκάστοτε κοινωνία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία σημαντικών κτιριακών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Ιδιαίτερα, τον 20ο αιώνα οι αντιλήψεις για τα λουτρά αλλάζουν και προτεραιότητα γίνεται η καθαριότητα, η υγεία του σώματος και η θεραπεία που επιτυγχάνεται μέσω της επαφής με τα ιαματικά νερά και τα χημικά στοιχεία που περιέχουν, με αποτέλεσμα την αναβάθμιση των λουτροπόλεων και λουτρικών καταστημάτων.

Η παρούσα εργασία επιχειρεί να αναλύσει την ιστορική εξέλιξη του θερμαλισμού και των λουτρικών εγκαταστάσεων μέσα από το παράδειγμα της λουτρόπολης των Λουτρών Αιδηψού, η οποία έχει συνεχή χρήση από την αρχαιότητα μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα. Συγκεκριμένα, τη δεκαετία του ‘70 αποτέλεσε το κυριότερο λουτρικό κέντρο της χώρας. Μέσα από τη μελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας, αρχείων, και επιτόπιων επισκέψεων η εργασία στοχεύει να κατανοήσει την ανάπτυξη της λουτρόπολης της Αιδηψού σε σύνδεση με το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό, αρχιτεκτονικό και διανοητικό πλαίσιο. Η έρευνα επιδιώκει να συμβάλει στην κατανόηση της αρχιτεκτονικής ιστορίας της λουτρόπολης, την οικιστική της ανάπτυξη αλλά και των σημερινών προκλήσεων που αντιμετωπίζει ένας τόπος που διαμορφώθηκε από την άνοδο και την πτώση του φαινομένου του θερμαλισμού.