Η ανάγνωση ενός τοπίου μέσα από το έδαφος του, τηλάσπη.

 Η λάσπη ως ύλη ποταπή, μιαρή, ως ύλη που θίγει. Μια ύλη που δεν έχει άλλο σκοπό από εκείνον της υποβίβασης. Είναι φορέας υποβάθμισης [Bataille, l’ informe]. Βρωμίζει, λερώνει τη μορφή. Τη μειώνει· της αφαιρεί νόημα και σημασία. Η λάσπη συνδέεται με τη βρωμιά και το ακάθαρτο. Kατά τη δική μας ανάγνωση, αποτελεί φορέα της συνθήκης του ενδιάμεσου, μια συνθήκη που ορίζει και προσδιορίζει το τοπίο το οποίο επιχειρούμε να προσεγγίσουμε. Με αφορμή την κυριολεξία της λάσπης, την αμφιταλάντευση μεταξύ υγρής και στερεής κατάστασης, οδηγούμαστε στην διαρκή παλινδρόμηση νοήματος εντός της οποίας βρίσκεται το τοπίο. Η λάσπη κάνει φανερή τη μεταβλητότητα που το χαρακτηρίζει. Μια ροϊκότητα νοήματος. Και κατ’ επέκταση την αστάθεια του. Το τοπίο παραμένει θολό και συγκεχυμένο. Και μιας και γίνεται λόγος για τενάγη, το τοπίο θα λέγαμε παρουσιάζει μια λασπώδη κατάσταση ως προς τη μορφή και το νόημα. Αναφερόμαστε στο λιμνοθαλάσσιο σύμπλεγμα της Λευκάδας, που βρίσκεται μεταξύ αυτής και της Αιτωλοακαρνανίας, ή μεταξύ αυτής  και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η λάσπη συνεπώς αποτελεί την κυριολεξία του τοπίου, την κυριολεξία του έδαφος του.

 Η λάσπη ως το μη καθαρό και μη καθορισμένο. Εκείνο που ξεφεύγει του προσδιορισμού. Και της ταξινόμησης. Η ύλη έκτος τόπου [Douglas]. Το απειλητικά ασαφές [Kristeva]. Και στεκόμαστε σε αυτό το απειλητικό. Με τη λάσπη να αποκτά μια σωματικότητα. Και ως οντότητα να αρχίσει να αρθρώνεται απέναντι από τον άνθρωπο. Και έτσι εκείνος να αναμετριέται μαζί της. Το κολλώδες της λάσπης, προσκολλάται στο δέρμα του ανθρώπου και προσβάλλει το όριο ανάμεσα τους. [Sartre] Από το σώμα της λάσπης περνάμε στο δέρμα της, ένα δέρμα τραυματισμένο, σάπιο, σχεδόν νεκρό.

 Σώμα της λάσπης, του τοπίου, της πόλης, του ανθρώπου.

 Πρόκειται για μια έρευνα σε σχέση με ένα τοπίο, με το ίδιο παρόν ως συνεχή αναφορά. Μια διερεύνηση υλικών, μορφών, υλικότητας, του συγκεκριμένου τοπίου αλλά και ως έννοια. Μια διαδικασία ανάγνωσης ανοιχτή και ευρεία που επιχειρεί ένα άνοιγμα στο ίδιο το τοπίο, μια ανασύνθεση και ανακατασκευή του. Μέθοδοι και πρακτικές, αποσπάσματα της διαδικασίας και κυρίως αποσπάσματα του τοπίου μεταφέρονται εντός της κλειστής αίθουσας. [Smithson]