Η εργασία προτείνει ένα σενάριο επαναδιαπραγμάτευσης του αστικού ιστού της Αθήνας σε επίπεδο οικοδομικού τετραγώνου, με σκοπό την επαναφορά της αστικής ζωής στο κέντρο της πόλης το οποίο τα τελευταία χρόνια απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την κομβική του σημασία. Η εξάπλωση της Αθήνας είναι αποτέλεσμα των πολεοδομικών κανονισμών που της έδωσαν μορφή και συνεχίζουν να την καθορίζουν μέχρι και σήμερα εντείνοντας το φαινόμενο της επέκτασης της πόλης. Παράλληλα το κέντρο της χαρακτηρίζεται από την έντονη τουριστική δραστηριότητα και την βραχυχρόνια μίσθωση, η μόνιμη κατοίκηση σχεδόν απουσιάζει και το κέντρο φαντάζει «αναγκαίο κακό» για όσους χρειάζεται να το χρησιμοποιήσουν ενώ, προκύπτουν μικρότερα επιμέρους κέντρα για τον αχανή αστικό ιστό της πόλης. Η σχέση οικειότητας με το κέντρο της πόλης φθίνει.

 Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στο αστικό οικοδομικό τετράγωνο ως θεμελιώδης αστική συγκρότηση παρατηρείται πως λειτουργεί με παρόμοιους όρους εσωστρέφειας. Το ασυνεχές και άκαμπτο αστικό «κύτταρο» της πόλης αποτελεί το πεδίο στο οποίο επιχειρείτε η εφαρμογή του σεναρίου που προτείνει η εργασία και έχει ως πρόθεση την επιπλέον πύκνωση του ήδη πυκνού αστικού περιβάλλοντος. Η πύκνωση του αστικού ιστού σε επίπεδο οικοδομικού τετραγώνου εκφράζεται μέσω της εισαγωγής ενός νέου αστικού μορφώματος στα κενά, ελεύθερα μέρη του, χώροι που οι πολεοδομικοί κανονισμοί καθιστούν ως μη διαπραγματεύσιμοι τίθενται προς επαναπροσδιορισμό.