Το αντικείμενο της έρευνας που επιχειρώ στο παρόν τεύχος είναι η ταξινόμηση της ύλης σε παραλληλισμό με την τέχνη του ψηφιδωτού. Αναλύοντας την ορολογία που περιβάλει τις έννοιες αυτές και τοποθετώντας τες σε λογική σειρά, οδηγούμαι στην αναίρεση του όρου μωσαϊκό ως ευρύτερο σύνολο, και κατασκευάζω ένα πιο περιεκτικό και περιγραφικό λεξιλόγιο. Μελετώντας τις ποικίλες τεχνικές ψηφιδογραφίας που εμφανίζονται στην Ανατολική Ασία και την Ευρώπη από την Χαλκολιθική περίοδο μέχρι σήμερα, ανακαλύπτω και εστιάζω στα υλικά, στην μείξη τους και την χύτευσή τους προκειμένου να με βοηθήσουν στην διεκπεραίωση των πειραματικών δοκιμίων μου, και ταυτόχρονα προσπαθώ να κατανοήσω πώς, μαζί με την εργασία του τεχνίτη, οδηγήθηκαν στην παρακμή και την αντικατάστασή τους από άλλα υλικά. Στη συνέχεια, κάνοντας κάποια βήματα πίσω, εστιάζω στην ‘’Πρώτη ύλη’’ από την οποία αποτελούνται οι ψηφίδες και τα σκύρα, δηλαδή την πέτρα, επιχειρώντας να εξηγήσω γιατί μέσα της εμπεριέχεται μνήμη. Επικεντρώνοντας την προσοχή μου σε συγκεκριμένες κατηγορίες πετρωμάτων, οι οποίες μοιάζουν στην υπόσταση με αυτό που μέχρι τώρα ονομάζαμε ‘’μωσαϊκό’’, ανακαλύπτω τις υφές και τους τρόπους με τους οποίους αυτά παράγονται από την φύση. Τα πετρώματα αυτά λέγονται ιζηματογενή και μεταμορφωμένα. Η τέχνη του ψηφιδωτού και οι διεργασίες της γης, στη συνέχεια, αναμειγνύονται μεταξύ τους, μέσα από το ψηφιδωτό που ονομάζεται ανθρωπογενές τοπίο, με σχέσεις ταξινόμησης και ανακύκλωσης. Τέλος, χρησιμοποιώντας όλες τις πληροφορίες που συνέλεξα, και με την εύρεση υλικών στον ιστό της πόλης, κατασκευάζω δοκίμια, τα οποία λειτουργούν σαν μακέτες διερεύνησης των πράξεων της φύσης και του ανθρώπου. Η επανάληψη των διάφορων σταδίων που εμπεριέχονται στη διεξαγωγή των πειραμάτων, και η συνεχής επαφή με την ύλη και το σκόνισμα των χεριών, καταλήγουν αποδίδοντας στη διαδικασία αυτή ένα χαρακτήρα τελετουργικό.