Η κρίση που έχει δημιουργηθεί λόγω του ανεξέλεγκτου όγκου των απορριμμάτων και κυρίως των πλαστικών αποβλήτων σε στεριά και θάλασσα έχει κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον όσο και την ανησυχία ολόκληρου του πλανήτη, καθώς πλέον είναι φαινόμενο που δεν μπορεί να αγνοηθεί παρά μόνο αντιμετωπιστεί. Η αυξανόμενη τάση ανησυχίας και το ενδιαφέρον για τα οικολογικά ζητήματα προδίδει μια συλλογική συνειδητοποίηση της ήδη υπάρχουσας κρίσιμης κατάστασης, που αναζητά διέξοδο μέσω της έρευνας και της εφαρμογής νέων βιώσιμων πρακτικών διαβίωσης.

Η αρχιτεκτονική πρακτική συγχωνεύεται με τη βιολογία, με σκοπό τη δημιουργία νέων τεχνικών σχεδιασμού και κατ’ επέκταση την εισαγωγή νέων υλικών που δεν καθίστανται βλαβερά για το περιβάλλον. Η συνένωση της σχεδιαστικής ευφυίας της φύσης και του ανθρώπου συντελεί στην παραγωγή νέων βιοϋλικών που θέτουν νέες παραμέτρους στον τομέα του σχεδιασμού και στην αλληλεπίδρασή του με το δομημένο περιβάλλον.

Ο ‘’Καλλιεργητικός σχεδιασμός’’, μια πρακτική που αφορά υλικά από ζωντανούς οργανισμούς, προκύπτει μέσω συνεργασίας σχεδιασμού και βιολογίας. Αποτελεί μια εμπειρία παραγωγής και καλλιέργειας υλικότητας κατά την οποία ο σχεδιαστής παίρνει το ρόλο του πειραματιστή κατά τη διάρκεια των αναπτυξιακών σταδίων. Πιο συγκεκριμένα, εστιάζει σε μικροοργανισμούς όπως βακτήρια, μύκητες και άλγη, χρησιμοποιώντας τα είτε σε μικρής, είτε σε μεγαλύτερης κλίμακας δομές με χαμηλή ενεργειακή κατανάλωση και κόστος, έχοντας σκοπό την εναρμόνιση με το ήδη υπάρχον ανθρωπογενές τοπίο. Θέτοντας έτσι νέες παραμέτρους τόσο στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό όσο και στις πρακτικές δόμησης. Αναθεωρώντας τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπου και περιβάλλοντος.