Ο χαρακτηριστικός δισδιάστατος χάρτης του παιδικού δωματίου αποσυναρμολογείται και ξεδιπλώνει την τρίτη διάστασή του. Πλέον, αποστασιοποιείται από την προκαθορισμένη του μορφή, αφού προστίθεται η έννοια του βάθους, που συνοδεύεται εκτός από ‘τι’, με το ‘γιατί, πως και ποιανού’. Από στρώμα σε στρώμα, συναντόνται οι συντεταγμένες της αίσθησης του τόπου, κοιτώντας μέσα από το καλειδοσκόπιο των προσωπικών γεωγραφιών, όπου τα υποκείμενα αντιστέκονται στην λήθη αφού περιπλανόνται, εξευρευνούν και καταγράφουν το λουλούδι που κινδυνεύει να χαθεί, με άλλα λόγια το εφήμερο που μέχρι πριν θεωρούνταν μη χαρτογραφήσιμο. Το μόνιμα σε κίνηση περιβάλλον αντικρίζεται και βιώνεται, με την σκέψη του ανήκειν και της τοποθέτησης στον κόσμο να κυριαρχούν, όχι μόνο στο σήμερα. Η διαχρονικότητά τους μετατρέπει την αναδρομή στο παρελθόν σε προβολή στο μέλλον, καθώς από την Παλαιολιθική περίοδο, τον χάρτη του Πτολεμαίου, τις πρωτοεμφανιζόμενες εναλλακτικές χαρτογραφήσεις του 1950 μεχρι το τώρα, οι χάρτες αναδεικνύουν την δράση αντίδραση μεταξύ περιβάλλοντος και υποκειμένου και το πώς αυτές οι αντίρροπες δυνάμεις παράγουν αφηγήσεις. Η συλλογή και κωδικοποίηση των βιωμάτων στον χωροχρόνο σε μια γλώσσα χαρτογραφική, πέρα από τις κλίμακες και τα υπομνήματα, με την χρήση πολυμεσικών οπτικοποιήσεων συνθέτει έναν δυναμικό πίνακα, ένα μάτριξ, το οποίο γεννά και αφηγείται επιχειρήματα και οπτικές αντιλήψεις για τον κόσμο, ξεκινώντας έναν ατέρμονο διάλογο γύρω από την υδρόγειο σφαίρα που έχει μετατραπεί σε γυάλινη αντανακλόντας δεκαοχτώ ιδιοσυγκρασιακές χαρτογραφίες, οι οποίες επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Μελωδίες, σχέδια, παγωμένα καρέ, αισθήσεις, λίγο πράσινο, τόποι, χρόνοι και περιβάλλοντα σε κίνηση, πέρα από το δεδομένο.