Η παρούσα εργασία πραγματεύεται την ανάδειξη επανάχρησης θρησκευτικών κτηρίων, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είτε λόγω του αρχιτεκτονικού επανασχεδιασμού τους, είτε λόγω αλλαγής του προγράμματος τους- αποϊεροποίηση. Η εργασία συντάχθηκε βάσει ελληνικής και ξένης βιβλιογραφικής έρευνας και δομείται σε έξι κεφάλαια.

Αρχικά, γίνεται μία θεωρητική προσέγγιση στο θέμα και αναλύεται η έννοια της δημιουργικής επανάχρησης και των πλεονεκτημάτων της, καθώς και των αστικών κενών και των πολιτικών παρέμβασης που εφαρμόζονται σε αυτά. Στη συνέχειαμελετάται το φαινόμενο των εγκαταλελειμμένων θρησκευτικών κτηρίων, οι λόγοι και το θεσμικό πλαίσιο που τα διέπει και ο τρόπος που έχουν προσεγγιστεί κατά την επανάχρησή τους,  αναφέροντας σύγχρονες προσεγγίσεις αποϊεροποίησης, με αναφορές παραδειγμάτων που έχουν ήδη εφαρμοστεί στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα.

Η ανάδειξη πολλών διαφορετικών παρεμβάσεων, είτε αυτές είναι λιγότερο επεμβατικές είτε περισσότερο, από άποψη κατασκευής ή προγράμματος, συμβάλλουν στην απόδειξη ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιτευχθεί η επανάχρηση ενός θρησκευτικού κτηρίου με επιτυχία. Η πρόθεση είναι μέσα από την περιπτωσιολογική έρευνα, να παρουσιαστούν οι διαφορετικές προσεγγίσεις για την επίλυση της εγκατάλειψης και την ενθάρρυνση του μετασχηματισμού των εγκαταλελειμμένων ιερών κτηρίων και στη χώρα μας. Είναι η αλλαγή χρήσεων αποδεκτή από την κοινωνία και την Εκκλησία; Ή η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται να υιοθετεί ένα συντηρητισμό όχι μόνο προς τις καινοτόμες αλλά και προς τις συντηρητικές επαναχρήσεις των κτηρίων της;