Η κατοικία, ως ένα από τα βασικότερα ζητήματα στην αρχιτεκτονική σύνθεση, αποτελεί ένα έναν καθρέφτη του τρόπου ζωής και συμβίωσης. Με τον Κωνσταντινίδη να χαρακτηρίζει την κατοικία ως δοχείο ζωής, γίνεται πια σαφές πως η έννοια δεν αναφέρεται μόνο σε μία κατοικήσιμη δομή αλλά περιλαμβάνει τους ανθρώπους και την συμβίωσή τους ως το περιεχόμενο της. Αυτή η σχέση δοχείου και περιεχομένου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμφίδρομη, καθώς το περιεχόμενο ακολουθεί το σχήμα του δοχείου αλλά αντίστροφα και το δοχείο έχει την δυνατότητα να προσαρμοστεί στην δομή του περιεχομένου του.

 Η εργασία, περιεγαζόμενη αυτήν την αμφίδρομη σχέση δομής και περιεχομένου, διερευνά τον τρόπο που κατοικούμε και επιχειρεί να σχεδιάσει την κατοικία ως μία μετάφραση αυτού του τρόπου συμβίωσης. Αναγνωρίζοντας την ανάγκη για ευελιξία στην κατοικία, προτείνει ένα νέο μοντέλο συμβίωσης, ενσωματώνοντας την έννοια της δυναμικής στον σχεδιασμό. Μέσα από αυτήν την προσέγγιση, η κατοικία γίνεται πεδίο παραγωγής χώρου, επιτρέποντας τη συνεχή προσαρμογή στις ανάγκες των κατοίκων. Η πρότασή μας επεξεργάζεται την ιδέα σπίτι μέσα σε σπίτι, επεκτείνοντας τις δυνατότητες του υφιστάμενου τρόπου κατοίκησης.

 Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται το 1 ⇔ 3, μία μονάδα σπιτιού που περιέχει μέσα του τρεις μικρότερες κατοικίες, ενδεικτικό των τριων γενιών που συνηθίζεται να εμπλέκονται χωρικά μέσα στο πλαίσιο του ιδιόμορφου ιδιοκτησιακού συστήματος. Ο τοίχος ξεκολλάει από την θέση του, ως ένα στιβαρό όριο, και την θέση του παίρνει ο μηχανισμός της πόρτας, ανοίγοντας μία καινούργια σειρά δυνατοτήτων. Η πρόταση του σπιτιού μέσα σε σπίτι αποτελεί μια προσέγγιση που αναδεικνύει τη δημιουργικότητα της έννοιας της οικογένειας και  ανοίγει νέους ορίζοντες στον τρόπο ζωής και συμβίωσης στην εποχή μας. Το μοντέλο αυτό σχεδιάζεται σε δύο εκδοχές, της μονοκατοικίας και της πολυκατοικίας και τοποθετείται σε τέσσερις διαφορετικούς τόπους, δύο πόλεις και δύο χωριά. Μέσα από αυτήν την εργασία, προτείνεται μια επαναπροσδιορισμένη σχέση με την κατοικία, που αντανακλά τις εξελίξεις και τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.