Το Πεντελικό όρος υψώνεται βορειοανατολικά της Αθήνας και αποτελείται από μια μόνο ράχη, που εκτείνεται από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Η ύπαρξη λευκού μαρμάρου στο υπέδαφος του όρους, οδήγησε στη δημιουργία λατομείων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το φυσικό ανάγλυφό του έχει διαβρωθεί και μετασχηματιστεί στο πέρασμα των αιώνων, εξαιτίας της συνεχούς εξόρυξης του λευκού λίθου. Η παρατήρηση του ανάγλυφου της Πεντέλης, αποτέλεσε αφετηρία για την παρούσα διπλωματική εργασία.

 Το λατομείο Διονύσου, στη βόρεια πλευρά του όρους, επιλέχθηκε ως σημείο επέμβασης, καθώς αποτελεί το μοναδικό μέχρι σήμερα σε λειτουργία αδειοδοτημένο λατομείο μαρμάρου στη Πεντέλη.  

 Η βίαιη εισχώρηση του λευκού λατομικού τοπίου στο φυσικό χώρο είναι εμφανής από απόσταση, αποτυπώνοντας την φθορά που επιφέρει η σύγχρονη διαδικασία της λατόμευσης. Η μέθοδος της επιφανειακής εξόρυξης, της σταδιακής δηλαδή αφαίρεσης του εδάφους για την εκμετάλλευση του ορυκτού, δημιουργεί μέτωπα μαρμάρινων βαθμίδων, μεταβάλλοντας την τοπογραφία της περιοχής. Στο λατομείο Διονύσου, τα μαρμάρινα μέτωπα, οι τερατώδεις πύλες προς την υπόγεια εξόρυξη αλλά και οι συμπληρωματικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις, συνθέτουν το νέο κατασκευασμένο τοπίο, στο οποίο το μάρμαρο εκτός από παραγόμενο προϊόν, σε διαφορετικές ποιότητες και μεγέθη, αποτελεί ζωτικό στοιχείο του χώρου.

 Η εργασία αυτή, αποσκοπεί στην επανεξέταση του εξορυκτικού τοπίου, μέσα από ένα υποθετικό σενάριο εγκατάλειψης του λατομείου. Το υπολειμματικό τοπίο, χρησιμοποιείται ως πυρήνας ανάλυσης και βάση του σχεδιασμού. Οι επεμβάσεις που προτείνονται, αξιοποιούν τα χαρακτηριστικά του χώρου, τοποθετώντας τον επισκέπτη στο εσωτερικό του λατομείου, με τη δημιουργία νέων χρήσεων. Η κίνηση στο χώρο, η ανθρώπινη κλίμακα, η θέαση, η υλικότητα  του μαρμάρου, οριοθετούν το νέο πλαίσιο κατανόησης του χώρου.

 Η αποκατάσταση σήμερα, βασίζεται κυρίως στην κάλυψη και ισοπέδωση των εξορυκτικών κοιλοτήτων σε συνδυασμό με την επαναφορά της βλάστησης. Αντίθετα, στη παρούσα διπλωματική εργασία , το υπολειμματικό λατομικό ανάγλυφο αντιμετωπίζεται ως ένας δυναμικός χώρος, που εμπεριέχει ένα σύνολο σχέσεων και αλληλεπιδράσεων που σχετίζονται με την βίαιη διαδικασία της λατόμευσης. Η αναζήτηση νέων τρόπων εξυγίανσης του υπολειμματικού τοπίου, πέρα από τα όρια της αποκατάστασης, όσο και η επανασύνδεσή του με τον αστικό ιστό, οριοθετούν το σχεδιαστικό πλαίσιο της εργασίας.