Το παιχνίδι είναι μια πολύμορφη και αφηρημένη, κιναισθητική ή πνευματική διεργασία, στο οποίο οι παίκτες πλάθουν έναν προσωρινά αληθινό για εκείνους κόσμο, μια αυστηρά οριοθετημένη χωρική εμπειρία, είτε καθαρά φαντασιακή, είτε με τη βοήθεια υλικών. Στο σύγχρονο αστικό τοπίο, το ελεύθερο, αδόμητο παιχνίδι, άρχισε σταδιακά να ενοχοποιείται και να καταπιέζεται και οι χώροι που μπορούν να το φιλοξενήσουν να φθίνουν.

 Με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό των χώρων παιχνιδιού, διερευνώνται οι παιδικές χαρές περιπέτειας. Ανοιχτοί, περιφραγμένοι χώροι παιχνιδιού, εξοπλισμένοι με εργαλεία και άχρηστα αντικείμενα. Αυτό το παράδοξο μοντέλο παιδικής χαράς υλοποιήθηκε για πρώτη φορά στα ερείπια ενός βομβαρδισμένου τοπίου της Δανίας το 1943 και γνώρισε σπουδαία επιτυχία. Προτάθηκε σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις ως συστατικό στοιχείο μιας μεταπολεμικής αστικής ανάπλασης και παρά τα εμπόδια και τις ανησυχίες που προκαλούσε σε γονείς, ευδοκίμησε σε πολλές περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο και σε βάθος χρόνου. Ο χώρος αυτός προσφέρει στα παιδιά  τη δυνατότητα να οικειοποιούνται και να προσαρμόζουν το περιβάλλον τους διεγείροντας την εφευρετικότητα, τη δημιουργικότητα την αντιμετώπιση προκλήσεων και ενθαρρύνοντας το ανέμελο, ευφάνταστο παιχνίδι, με τους ελάχιστους δυνατούς περιορισμούς.

 Στην παρούσα διπλωματική εργασία, επιδιώκεται η ενσωμάτωση ορισμένων βασικών χαρακτηριστικών της παιδικής χαράς περιπέτειας, στον σχεδιασμό ενός κτιρίου που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις και τους κανονισμούς ασφαλείας. Ένα Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών, ΚΔΑΠ, που λειτουργεί με σκοπό την φύλαξη και δημιουργική απασχόληση των παιδιών από εκπαιδευτικούς μετά το σχολείο φάνηκε ιδανική επιλογή να στεγάσει αυτό το εγχείρημα. Περιοχή επέμβασης αποτελεί ένα κατάφυτο οικόπεδο στο Βόλο που συνορεύει με τον λόφο της Γορίτσας και τον χείμαρρο του Αναύρου. Συντίθεται εκεί ένα κτίριο με μεταβλητά στοιχεία και όρια, στο οποίο εισχωρεί το φυσικό τοπίο και συμπεριλαμβάνει χώρους παιχνιδιού,  μελέτης, εργαστήρια δημιουργίας και οργανωμένων δραστηριοτήτων. Το κτήριο καλείται να αποτελέσει κτήμα των παιδιών ως χώρος παιχνιδιού, πολιτισμού, αναψυχής και δημιουργίας.