Η συγκεκριμένη διπλωματική εργασία λαμβάνει χώρα στο χωριό «Παναγιά» του νησιού της Σερίφου, ενός νησιού το οποίο ανήκει στο δυτικό τμήμα του συμπλέγματος των Κυκλάδων. Έχοντας λάβει υπ’ όψη την επίδραση του τουρισμού, τόσο στο κομμάτι της αλλοίωσης της γειτονίας με την ύπαρξη πολλών καταλυμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης τύπου Airbnb, όσο και στο πρόβλημα του ολοένα και αυξανόμενου αποθεματικού όγκου άχρηστων αντικειμένων, καταλήγουμε σε μια συνθετική πρόταση η οποία αφορά την επανοικειοποιήση του κοινού χώρου της «έρημης» πλατείας της Παναγιάς μέσω της αξιοποίησης των κενών κελυφών σε αυτή. Τίθεται ως προτεραιότητα η ερμηνεία των μεθόδων που συγκεντρώνουν κόσμο στην πλατεία μέσω του προγράμματος του σχεδιασμού, ο όσο το δυνατόν βιώσιμος σχεδιασμός σε ότι αφορά τη χρήση υλικών και αντικειμένων και τέλος η αρμονική συνύπαρξη κατοίκων και επισκεπτών.

 Προτείνεται, λοιπόν, ένα σύμπλεγμα το οποίο αποτελείται από ένα καφενείο, ένα εργαστήριο επεξεργασίας ξύλου και  μετάλλου και δύο χώρους φιλοξενίας στο χώρο της πλατείας. Η λειτουργεία του καφενείου παρέχει μία συνεχή εξωστρέφεια αλλά και την υπηρεσία της εστίασης, όλες τις μέρες του χρόνου. Το εργαστήριο συμβάλει τόσο στην αντιμετώπισης του προβλήματος του αυξανόμενου όγκου του αποθέματος επίπλων που δεν χρησιμοποιούνται και δίνει λύση στο πρόβλημα της έλλειψης τεχνιτών από το νησί. Τέλος οι δύο ατομικοί χώροι φιλοξενίας, είναι επικουρικοί και μπορούν να δίνονται είτε σε εποχιακά εργαζόμενους των δύο παραπάνω δομών είτε σε καλεσμένους οι οποίοι έχουν έρθει για κάποια εξωστρεφή δράση. Στο σχεδιασμό όλων τον παραπάνω αξιοποιούνται έπιπλα και αντικείμενα τα οποία βρέθηκαν στο χωρίο και γενικά στο νησί, μέσω μίας απόπειρας προτάσεων κάποιων επίπλων ειδικά διαμορφωμένων για τις ανάγκες τις σύνθεσης.

 Με την παραπάνω πρόταση τα αποτελέσματα που αναμένονται είναι η αύξηση της κινητικότητας στην πλατεία και η αλλαγή της συλλογικής ταυτότητας του χώρου. Η πλατεία μετατρέπεται από μία άδεια πλατεία «πέρασμα» σε μία μόνιμα ενεργή πλατεία στην οποία δεν υπάρχουν κενά κελύφη με παραμελημένες όψεις, αλλά κτήρια με εξωστρεφές πρόγραμμα το οποίο προσκαλεί ντόπιους και ξένους να συναθροιστούν για διάφορα συμβάντα, χωρίς να αλλάζει τις ισορροπίες της υπάρχουσας κοινωνικής ζωής.