Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες, η ξυλοναυπηγική τέχνη βιώνει μια έντονη παρακμή. Η παρούσα διπλωματική εργασία τοποθετείται στο λιμάνι της Αρμένης στη Σαντορίνη και πραγματεύεται τη δημιουργία ενός εργαστηρίου ξυλοναυπηγικής, με στόχο την αναβίωση της τελευταίας. Η ιδέα της πρότασης προέκυψε έπειτα από μία επίσκεψη στον νησί. Αρχικά διαπιστώθηκε πόσο έντονη είναι η σύνδεση του οικισμού της Οίας με τη συγκεκριμένη τέχνη. Στο παρελθόν, η Οία ήταν το σημαντικότερο καπετανοχώρι της Σαντορίνης, με έντονη ναυτική παράδοση. Σήμερα, το Ναυτικό Μουσείο Θήρας, το οποίο προσελκύει επισκέπτες και παρουσιάζει τη ναυτική ιστορία του νησιού, έχει έντονη δραστηριότητα. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης στο νησί, εκφράστηκε η επιθυμία των κατοίκων του νησιού να αναδειχθεί το παλιό καρνάγιο της Αρμένης, ένα ξεχασμένο ναυπηγείο που λειτουργούσε μέχρι το 1994, υπό την επίβλεψη του καραβομαραγκού Μαστραντώνη (Αντώνης Χάλαρης). Ταυτόχρονα παρατηρώντας πόσο έχει επηρεάσει το νησί ο τουρισμός, αλλά και πιο συγκεκριμένα τα θηραϊκά λιμάνια, είναι αναπόφευκτο να μην σκεφτεί κανείς την μελλοντική πορεία της Αρμένης. Θα αποτελεί άλλο ένα λιμάνι με χώρους εστίασης και ενοικιαζόμενα δωμάτια; Τι πρόκειται να απογίνει το πλέον ξεχασμένο εργαστήρι του Μαστραντώνη; Πώς η Αρμένη θα μπορούσε να ενταχθεί στα νέα δεδομένα της Σαντορίνης, διατηρώντας και προβάλλοντας την παλιά της ταυτότητα, ως κέντρο πολιτισμού και άνθησης της ξυλοναυπηγικής τέχνης; Για αυτό τον λόγο προτείνεται ο σχεδιασμός ενός νέου ναυπηγείου στην δυτική πλευρά του λιμανιού, δύο κατοικιών για την φιλοξενία των επισκεπτών που θα πάρουν μέρος στο εργαστήρι, καθώς και ένα μονοπάτι που διατρέχει την ακρογραμμή της Αρμένης και λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος όλων των παρεμβάσεων. Στο κέντρο όλων, το καρνάγιο πλέον ως μουσείο, ανοίγει τις πόρτες του στο κοινό, ξαναδίνοντας ζωή στους χώρους του.