Στη παρούσα Διπλωματική Εργασία, εκθέτεται η ενθάρρυνση των εμπειριών αναψυχής στην ύπαιθρο, συνδυαστικά με τις παραγωγικές δραστηριότητες των τοπικών κοινοτήτων εκατέρωθεν της διαδρομής στην παρόχθια ζώνη αναχωμάτων του Ποταμού Λουδία. Αρχικώς, διερευνώνται τα ιστοριογραφικά στρώματα της γεωμορφολογικής απόδοσης της περιοχής, αποκαλύπτοντας τις μεταβολές των ροών κίνησης του νερού στον υδρογραφικό χάρτη μέχρι την περίοδο ολοκλήρωσης των εγγειοβελτιωτικών έργων. Έτσι, ο Λουδίας, αποτελώντας ένα τεχνητό κανάλι, που παραλαμβάνει τη μορφή τελικού αποδέκτη των αποστραγγισθέντων υδάτων των αρδευόμενων γαιών, λαμβάνεται ως εξάρτημα του αγροτικού εξοπλισμού και αποκτά μονοδιάστατο λειτουργικό ρόλο για την εξυπηρέτηση της αγροτικής παραγωγής, παραγκωνίζοντας την ανάπτυξη περεταίρω αισθητικών λειτουργιών του τοπίου. Κατά αυτόν τον τρόπο, τα απομεινάρια των παραποτάμων του, που διαφαίνονται μέσω των ιστορικών του χαράξεων, επεκτείνονται εντός των αγρών της πεδινής ενδοχώρας και παρεμβάλλονται στον κάναβο οργάνωσης των αγροτικών γαιών, παρουσιάζοντας μία διαφορετική τυπολογία τάφρου στράγγισης των επιφανειακών απορροών. Οπότε, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός επιχειρεί τη δικτύωση των υπαίθριων πρακτικών αναψυχής στις προσπελάσεις των συστημάτων του υδρολογικού κύκλου, ώστε να εκφράσει τη συνδιαλλαγή των δύο λειτουργικών ποιοτήτων του τοπίου μέσα από την αποκάλυψη των οπτικών θέασης του υδάτινου στοιχείου στις αγροτικές εκτάσεις. Το εν λόγω εγχείρημα, ανακύπτει από τη διερεύνηση μίας τοπικής σκανδιναβικής παράδοσης κατά την οποία ένα τελετουργικό βίωσης των υπαίθριων χώρων - το friluftsliv- εκφράζει την πρόθεση να βγει κανείς «έξω», προσεγγίζοντας, τόσο ένα λειτουργικό πλαίσιο πρακτικής, όσο και ένα στάδιο ανάπαυσης και αναψυχής.