Η διπλωματική εργασία αυτή εργασία είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να παρουσιαστεί μία πρόταση θεατρικής απόδοσης του έργου “το Μπαλκόνι” του Ζαν Ζενέ (1956), από σκηνογραφική και αρχιτεκτονική σκοπιά. Το έργο “το Μπαλκόνι” αποτελείται από εννιά εντελώς διαφορετικές και ελάχιστα συνδεόμενες νοηματικά σκηνές, εσωτερικών και εξωτερικών χώρων. Η πρόκληση αυτή για τον ομαλό συνδυασμό των επιμέρους είναι και ο λόγος που επιλέχθηκε το έργο αυτό. Επιπλέον, ο ίδιος ο θεατρικός χώρος στον οποίο η παράσταση πραγματοποιείται -ένα διυλιστήριο που μετατρέπεται σε θέατρο-, αποτελεί από μόνος του μια εναλλακτική πρόταση, όπως ακριβώς και το ίδιο το έργο αποτέλεσε στην εποχή του ένα έντονα διαφορετικό στοιχείο στην θεατρική πραγματικότητα. Κέντρο της εργασίας αποτελεί ένας μηχανισμός ανέλκισης-καθέλκισης δαπέδου, σχήματος κυκλικού, εμπνευσμένος από το θεατρικό κείμενο, απαραίτητος στην προτεινόμενη σκηνογραφική απόδοση και βασικό τμήμα της αρχιτεκτονικής δομής του θεατρικού χώρου στον οποίο προτείνεται να παιχτεί το έργο.
 Στην εργασία παρατίθενται εισαγωγικά στοιχεία για το “Θέατρο του Παραλόγου”, κατηγορία στην οποία εμπίπτει το έργο, στοιχεία για τον συγγραφέα, το έργο και οι δύο κεντρικές ιδέες της πρότασης που παρουσιάζεται. Οι ιδέες αυτές αφορούν στο παιχνίδι με τις υψομετρικές διαφορές του εδάφους σε μια θεατρική σκηνή, αλλά και στην τοποθέτηση ενός τύπου κτηρίου όμοιου με το Πανοπτικό επί θεατρικής σκηνής. Έπειτα προτείνεται η δημιουργία ενός νέου κτηρίου ως χώρου φιλοξενίας της παράστασης και τέλος παρατείθεται το κυρίως θέμα της εργασίας, που είναι η σκηνογραφία των εννιά σκηνών του έργου. Με κεντρικό γνώμονα μια κιτς αισθητική, προτείνεται μια εκδοχή του έργου κατά την οποία έχει δωθεί ιδιαίτερη σημασία και προσοχή στα σκηνικά αντικείμενα και την ενναλλαγή τους, στις υφές και στον φωτισμό σε καθεμία από τις σκηνές του έργου.