Η εργασία αυτή μέσα από πρωτογενή και δευτερογενή έρευνα για την Λάρισα προσπαθεί μέσα από την αρχιτεκτονική να ξεδιπλώσει και να αναδείξει ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης από τις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου έως λίγο μετά τα μέσα του 20ου αιώνα. Η έρευνα επικεντρώνεται στο κτισμένο περιβάλλον και ακολουθεί την ιστορία της τοπικής κοινωνίας μέσα από μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί κυρίως στον τοπικό τύπο.  Γίνεται μια μικρή ιστορική αναδρομή από την αρχαιότητα έως τον Β’ Παγκόσμιο και συνεχίζει με μια ποιο λεπτομερή ιστορική τοποθέτηση με παράλληλη παράθεση κτιρίων ξεκινώντας από την εποχή της ύστερης Τουρκοκρατίας και φτάνοντας έως τη δεκαετία του ’60 του 20^ου αιώνα.

Η αναζήτηση γίνεται στο ιστορικό αρχείο που προέρχεται από πηγές όπως την Πολεοδομία της Λάρισας, το ΤΕΕ Κ. & Δ. Θεσσαλίας, τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και όλων των μουσείων της πόλης, ταυτόχρονα γίνεται αναζήτηση πληροφοριών μέσω του τοπικού κυρίως  τύπου σε συνάρτηση με προφορικές πληροφορίες κατοίκων και φορέων όπως και περιπλάνηση στην πόλη με επιτόπια καταγραφή κτιρίων. Τα ευρήματα αναλύονται με βάση την υπάρχουσα βιβλιογραφία για τη Νεοελληνική Αρχιτεκτονική ταυτόχρονα με μια σύντομη αναφορά και παραλληλισμό της αρχιτεκτονικής των μεγαλύτερων αστικών κέντρων της Ελλάδας. Η έρευνα στοχεύει στον εντοπισμό κοινών χαρακτηριστικών ομάδων κτιρίων που μαρτυρούν την εποχή τους και δείχνουν την εξέλιξη της πόλης και της κοινωνίας της, τα περισσότερα από τα οποία δεν υπάρχουν πλέον.

Τέλος προχωρώντας στη μεταπολεμική περίοδο δίνονται παραδείγματα αξιόλογων κτιρίων και γίνεται αναφορά σε γνωστούς αρχιτέκτονες που δραστηριοποιήθηκαν στη Λάρισα όλη αυτή την περίοδο στην οποία αναφέρεται η έρευνα. Βλέπουμε πολύ γνωστά ονόματα όπως του Ν. Μπαλάνου, του Ε. Λαζαρίδη, του Α. Μεταξά, του Μ. Ρούμπενς, του Π. Καραντινού, του Α. Κωνσταντινίδη, του Α. Κριεζή και του Ν. Δεσύλλα.