Πως θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν ομάδες τυποποιημένων και μαζικά κατασκευασμένων κατοικιών, οι οποίες να συσπειρώνουν τους φοιτητές σε ομάδες αλλά και να τους εντάσσουν πλήρως στη ζωή της πόλης; Ίσως αν οι κατοικίες αναπτύσσονταν, σαν παράσιτα, στους κοινούς - δημόσιους χώρους του Βόλου να μπορούσε να προκύψει μια τέτοια κατάσταση. Στη διπλωματική αυτή, γίνεται λοιπόν προσπάθεια, για σχεδιασμό κατασκευών, που μετατρέπουν τις φοιτητικές κατοικίες σε αναπόσπαστο κομμάτι των δημόσιων χώρων που ήδη υπάρχουν στην πόλη. Επιχειρείται λοιπόν, να "μπολιαστεί" το κοινό έδαφος της πόλης με στόχο, τόσο τη βελτίωση των χαρακτηριστικών του, όσο και την παραγωγή ποιοτικής στέγασης για τους φοιτητές. Σε πρώτη φάση γίνεται μια σειρά από πειραματισμούς με τη χρήση σκίτσου, όπου τα παράσιτα εποικίζουν διάφορες πιθανές τοποθεσίες. Εδώ είναι που προκύπτουν και οι τρείς τυπολογίες που τελικά επιλύθηκαν. Η επιφάνεια, η γραμμή και το σημείο - πύργος. Στη συνέχεια γίνεται μια πιο διεξοδική ανάλυση των χαρακτηριστικών κάποιων από τους δημόσιους χώρους που φαίνεται να παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον, όπως επίσης και η δημιουργία ενός χάρτη της πόλης όπου το κοινό έδαφος της πόλης χωρίζεται σε λευκό (δηλαδή ενεργό και προσβάσιμο από όλους) και σε μαύρο (δηλαδή ανενεργό, εγκαταλελειμμένο, κλειστό). Σε τελικό στάδιο, η ανάλυση των χαρακτηριστικών κάθε ενός από τους τρεις δημόσιους χώρους που επιλέγονται, οδηγούν πλέον, σε διαστασιολογημένες προτάσεις. Στα αξονομετρικά σχέδια και τις τομές εικονογραφείται μια κατάσταση στην οποία μπρουταλιστικά κτίρια πατάνε πάνω στο κοινό έδαφος της πόλης, μόνο και μόνο για να το πολλαπλασιάσουν προς τα πάνω. Απεικονίζονται λοιπόν, κατασκευές, αναπόσπαστο στοιχείο των οποίων είναι οι φοιτητικές κατοικίες, που γίνονται ένα σώμα με τους δημόσιους χώρους της πόλης.