Η αρχιτεκτονική πάντοτε συγκαταλεγόταν στις καλές τέχνες. Ως πρακτική, πάντοτε ακροβατούσε μεταξύ τέχνης κι επιστήμης, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για κάθε μορφή τέχνης. Σε αντίστοιχη ακροβασία, χαράσσοντας τον δικό της δρόμο, υπάρχει η ψυχανάλυση.

Ως ιδιαίτερη πρακτική προσέγγισης του ψυχισμού, η ψυχανάλυση έρχεται από τα φροϋδικά γεννοφάσκια της αντιμέτωπη με το κρίσιμο ερώτημα κάθε τέχνης: Από πού προέρχεται η δημιουργική διαδικασία;

Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε κάτι από το μυστηριώδες της δημιουργίας, στα πλαίσια της παρούσας έρευνας, θα παρακολουθήσουμε την έννοια της μετουσίωσης, την κατ’ εξοχήν λέξη που χρησιμοποιείται στην ψυχανάλυση για την προσέγγιση του δημιουργικού φαινομένου, καθώς αυτή συναντάται στο έργο του Φρόυντ.

Η φροϋδική επίκληση στην μετουσίωση γίνεται πάντοτε σποραδικά, ποτέ σαν μια συγκροτημένη μελέτη, συνομιλώντας με κεντρικές έννοιες της θεωρίας του, ελισσόμενη σε αντιφάσεις. Συγχρόνως, διαπλέκεται με την κατασκευαστική πορεία της φροϋδικής σκέψης συσχετιζόμενη με την θεωρία της ψυχαναλυτικής πρακτικής της οποίας ο Φρόυντ υπήρξε εισηγητής και πρωτοπόρος.

Θα δούμε λοιπόν την μετουσίωση να σχετίζεται το απωθημένο, τους σχηματισμούς αντίδρασης, την μνημονική κατασκευή, αλλά και με το απομεινάρι του σωματικού στο ψυχικό, την ενόρμηση και τα πεπρωμένα της. Θα δούμε τον πολιτισμό να δομείται από μετουσιώσεις αλλά και να θέτει την μετουσιωτική διαδικασία έναντι των ορίων της, αντλώντας υλικά από μια διευρυμένη έννοια της σεξουαλικότητας και τα αδιέξοδά της.

Η έρευνα αυτή συμπεριλαμβάνει εικόνες που παρεμβάλλονται στα μεσοδιαστήματα των ενοτήτων κι έχουν κατασκευαστεί από τον γράφοντα. Πρόκειται για μετουσιώσεις, η δημιουργία των οποίων χρονολογείται από το 2014 έως το 2021. Οι αφορμές δημιουργίας τους ποικίλουν αλλά συμπίπτουν με την εμπλοκή του γράφοντος με την ψυχαναλυτική θεωρία κι εμπνέονται, μολύνονται από αυτή επιχειρώντας να συνομιλήσουν μαζί της.