Η αρχιτεκτονική όπως και οι σκηνογραφία είναι τέχνες. Είναι όμως αναμφισβήτητα και επιστήμες. Απαιτούν εις βάθος γνώση πλήθους τεχνικών και στατικών ζητημάτων, αλλά και φαντασία, ικανότητα συνθετικής και αναλυτικής σκέψης και άριστη σχεδιαστική αντίληψη. Και οι δύο τέχνες αφιερώνονται στη δημιουργική σύνθεση του τρισδιάστατου χώρου – η καθεμιά βέβαια για τους δικούς της σκοπούς. Αποτελεί λοιπόν η σκηνογραφία απλά μίμηση της αρχιτεκτονικής ή είναι κάτι παραπάνω; Τι εννοούμε με τον όρο σκηνογραφία στην αρχιτεκτονική;

Όλα αυτά πραγματευόμαστε στο τεύχος μας, το οποίο περιλαμβάνει μια βιβλιογραφική έρευνα για τα  ιστορικά στάδια του 19ου και 20ου αιώνα ,από τα οποία πέρασε ο κινηματογράφος και το θέατρο προβάλλοντας τις αρχιτεκτονικές μορφές όπως διαμορφώθηκαν στον χρόνο και τον χώρο. Κατά την έρευνα και ανάλυση του ορισμού της σκηνογραφίας, επικεντρωθήκαμε στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Αρχικά, αναφερόμαστε συγκεκριμένα στον κινηματογράφο, στο φιλμικό στυλ της εποχής και στις επιρροές που δέχτηκε ο νεοελληνικός κινηματογράφος. Τι πορεία ακολούθησε η σκηνογραφία του κινηματογράφου από το 1950 έως το 1970;

Στην πορεία πραγματευόμαστε τη σχέση αρχιτεκτονικής και σκηνογραφίας του Νεοελληνικού και ευρωπαϊκού θεάτρου κατά την ίδια περίοδο. Τα κινήματα που το επηρέασαν, τους σημαντικούς σκηνογράφους που άφησαν με το έργο τους το στίγμα τους στην εξέλιξη του σκηνικού χώρου. Πώς αλλάζει το θεατρικό «κτίριο» σύμφωνα με την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής και την απεικόνισή της στην σκηνογραφία;  

Εν τέλει, ποιά τα κοινά και ποιές διαφορές της σκηνογραφία αυτών των δύο τεχνών;