Οι τεχνικές της επαναχρησιμοποίησης και της ανακύκλωσης οικοδομικών υλικών ως εναλλακτικές διατήρησης της βιωσιμότητας. Οι πρακτικές συμβάλλουν στη μείωση της εξόρυξης πρώτων υλών μέσω της διατήρησης των αποθεμάτων, ειδικά όταν η ύλη είναι μη ανανεώσιμη. Για την κατανόηση των εννοιών αφετηρία αποτελεί η ιστορική αναδρομή, από την αρχαιότητα έως σήμερα, όπου αρχικά εξυπηρετούν σκοπούς στέγασης λόγω καταστροφών και συνθηκών έκτακτης ανάγκης ωστόσο παρατηρείται η σύνδεση με τη διατήρηση λαϊκών παραδόσεων, την δημιουργία αισθητικών προτύπων αλλά και την ενίσχυση της αειφόρου ανάπτυξης. Στις σύγχρονες κοινωνίες με την πάροδο των χρόνων η ανάγκη περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης κρίνεται αναγκαία.  Λαμβάνοντας υπόψη το βαθμό με τον οποίο παρεμβαίνει ο οικοδομικός κλάδος στο φυσικό περιβάλλον παρουσιάζονται εναλλακτικές διαχείρισης οικοδομικών απορριμμάτων, προερχόμενα από διαδικασίες κατεδάφισης, ως μια νέα μορφή αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και κατασκευής. Ανάμεσα στις πρακτικές ξεχωρίζει η πρόληψη, ως η βέλτιστη διαδικασία διαχείρισης των απορριμμάτων, η οποία επιδιώκεται από τα πρώτα στάδια του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού (σχεδιάζοντας για τα απόβλητα). Παράλληλα η επιλεκτική κατεδάφιση με εφαρμογή διαχωρισμού των οικοδομικών απορριμμάτων στο πεδίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της ανακύκλωσης. Η εφαρμογή των «νέων υλικών» ολοκληρώνεται στο προβληματικό μοντέλο της πολυκατοικίας του μεσοπολέμου με στόχο την αποφυγή της ταχείας υπερεκμετάλλευσης του περιβάλλοντος από την μόλυνση αλλά και την επίτευξη βιωσιμότητας. Τα υλικά ολοκληρώνοντας τον κύκλο ζωής τους «ξαναγεννιούνται» με την ίδια ή διαφορετική χρήση. Η δημιουργία κινήτρου για επαναχρησιμοποίηση, η απλοποίηση των διαδικασιών ανακύκλωσης, η επιχορήγηση πράσινων επιδοτήσεων αλλά και η εκπαίδευση σε θέματα ανακύκλωσης απορριμμάτων αποτελούν σημαντικές πρωτοβουλίες για την εκκίνηση αισθήματος επαναχρησιμοποίησης.