Η περιβαλλοντική επιβάρυνση που προκύπτει από τη βιομηχανία κατασκευής και κατεδάφισης είναι τεράστια. Συνεπώς, τα αρχιτεκτονικά «απόβλητα» αποτελούν ένα ζήτημα στο οποίο πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας όπου υφίσταται και το πρόβλημα του γερασμένου κτιριακού αποθέματος, η διαχείριση του υπάρχοντος οικοδομικού όγκου αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μέχρι και σήμερα, ως φιλικότερη προς το περιβάλλον τακτική αντιμετώπισης των αποβλήτων που παράγονται κατά την ανέγερση και την κατεδάφισή των οικοδομημάτων, προβάλει η ανακύκλωση. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται νέες μέθοδοι προσέγγισης του υπάρχοντος κτιριακού υλικού, αλλά και του σχεδιασμού, υπό το πρίσμα της κυκλικής οικονομίας. Για το λόγο αυτό, στο συγκεκριμένο ερευνητικό, μελετάται η πρακτική του «upcycling», η επαναχρησιμοποίηση δηλαδή στοιχείων των κτιρίων, κατά τρόπο που να δημιουργεί ένα προϊόν υψηλότερης ποιότητας ή αξίας από το αρχικό. Ακόμα θα διερευνηθεί και ο σχεδιασμός κτιρίων με τη δυνατότητα αποσύνδεσης και επανασύνδεσης των μελών τους, ώστε να μπορέσουν να επαναχρησιμοποιηθούν μελλοντικά (DesignforDissasembly). Οι τεχνικές αυτές μελετώνται ως μεθοδολογίες και ως τρόποι δράσης απέναντι στο υφιστάμενο πρόβλημα του κτιριακού όγκου ως απόβλητο. Μέσω ανάλυσης παραδειγμάτων διαφόρων κλιμάκων, ερευνάται περεταίρω ο τρόπος εφαρμογής τους στην αρχιτεκτονική τόσο τεχνικά, σε σχέση με τα υλικά που (επανα-) χρησιμοποιούνται και τη συνδεσμολογία τους, όσο και αισθητικά, σε σχέση με τις χωρικές ποιότητες που δημιουργούνται. Ακόμα, λαμβάνεται υπόψιν και η κοινωνική  πλευρά της επανάχρησης στην αρχιτεκτονική.