Η γη, ο χώρος που φιλοξενεί τον άνθρωπο, αποτελεί πεδίο δράσης και πειραµατισµού για την εύρεση καταφυγίου, τροφής και τρόπου ικανοποίησης πρακτικών επιβίωσης και ευζωίας. Η πλειοψηφία των έµβιων οργανισµών, όταν αρχίζει να συνειδητοποιεί τη φύση του περιβάλλοντος που καλείται να ζήσει, θέτει ως πρωταρχικό και άµεσο σκοπό την αναζήτηση ενός µέρους προστασίας. Ο/η άνθρωπος δεν άργησε να αξιολογήσει το υπέδαφος ως χώρο που δύναται να καλύψει τις ανάγκες του/της. Έτσι, εδώ και χιλιάδες χρόνια, η επιλογή για υπόσκαφη δηµιουργία, κατασκευή και προσαρµογή είναι ορατή και εύλογη.

Σε µια προσπάθεια κατανόησης της επιλογής αυτής ερχόµαστε αντιµέτωποι µε προβληµατικές πάσης φύσεως. Η πάροδος του χρόνου διαφοροποιεί τις ανάγκες του/της ανθρώπου και η έννοια της προστασίας µετατοπίζεται από ζωτικός παράγοντας συνέχισης της ύπαρξης σε µία εκ των πολλών συνιστωσών σχεδιασµού του σύγχρονου αρχιτέκτονα.

Αρχικά, η διαδικασία της παραγωγής οτιδήποτε υπόσκαφου συναντούσε εµπόδια τεχνολογικής φύσεως ενώ ο δηµιουργός καλούνταν να έρθει αντιµέτωπος µε ζητήµατα τεχνογνωσίας, υλικών και χρόνου. Σήµερα, έχοντας πλέον εξελιχθεί τεχνολογικά, ο σύγχρονος σχεδιαστής που καταπιάνεται µε την υπόσκαφη αρχιτεκτονική επηρεάζεται από θέµατα όπως η πολιτική (η σχέση δηλαδή µιας κοινότητας µε το περιβάλλον της), η οικολογία, η πολεοδοµία, οι κοινωνικές αντιδράσεις, η αισθητική και η οικονοµία. Κοινός άξονας σε όλες της εποχές και τις περιόδους της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι οι σχέσεις κόπου-αποτελέσµατος και ανάγκης-δυνατότητας. Πάνω σε αυτές στηρίζονται οι αρχές όλων των µορφών κατασκευής αλλά και οι απαντήσεις στο ερώτηµα ‘’γιατί;’’ όταν κανείς επιλέγει να δηµιουργήσει  κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.