Λένε, ότι «δεν υπάρχει παρθενογένεση» στις ιδέες που συλλαμβάνει ο άνθρωπος. Ωστόσο, είναι ον με ιδιότητα να φαντάζεται… πάντοτε παραποιώντας τη φύση των πραγμάτων. Με το λόγο και τις εικόνες που δημιουργεί, μπορεί και φτιάχνει μία νέα πραγματικότητα. Και πού συναντούμε ‘’ψεύτικες’’ ιστορίες; …στα παραμύθια, ναι! Εκεί, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος ανά τους αιώνες που ξεκίνησε ως παρηγοριά από τις μαμάδες και τους παππούδες, έγινε ευεργετικό άκουσμα από τους Παραμυθάδες και τώρα γράφεται από ανθρώπους που φέρουν τα προσωπικά τους βιώματα. Στα παραμύθια υπάρχουν οι ήρωες που δρουν ή αντιδρούν, μπροστά σε ένα σκηνικό των εικόνων αλλά και σε ένα ευρύτερο χώρο… το χώρο του εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου (κάτι το οποίο μελετήθηκε και προσαρτήθηκε στο ένθετο παράρτημα της εργασίας). Αυτό το σκηνικό είναι που αλλάζει συνεχώς και αλληλεπιδρά με τους ήρωες. Τι το διαμορφώνει; Και ο πιο οικείος χώρος σε όλους μας που φέρει βιωμένες σκηνικές εικόνες, που μας διαμορφώνει αλλά και τον διαμορφώνουμε, είναι το σπίτι...

Με κριτήριο, οι ιστορίες να εμπεριέχουν έννοιες ή εικόνες κατοικιών, επιλέχθηκαν προς ανάλυση τα κατάλληλα βιβλία ελλήνων και ξένων συγγραφέων ή εικονογράφων (65 ως βασικά και 40 ως σύντομη αναφορά) από την τελευταία εικοσαετία (1998-2019). Μέσα από τα κείμενά τους σε συνδυασμό με τις εικόνες,αλλά και με τη βοήθεια από κείμενα του GastonBachellard, Η Ποιητική του Χώρου -ο οποίος συλλαμβάνει τις εικόνες του σπιτιού ως «τοπογραφία του εσωτερικού είναι»-προσπαθούμε εστιάζοντας στο σκηνικό του σπιτιού, να κατανοήσουμε τις αρχιτεκτονικές μορφές σε σχέση και με τον τρόπο που βιώνουν τους διάφορους χώρους του οι χαρακτήρες των σύγχρονων παραμυθιών.