Η ακτογραμμή του Σαρωνικού αποκτά ζωή από το 19^ο αιώνα, όταν το θαλάσσιο μπάνιο εισέρχεται στις ζωές των ανθρώπων.  Οι ακτές σταδιακά οργανώνονταιπροσφέροντας διευκολύνσεις στους λουόμενους όπως αυτή των αποδυτηρίων ή της σκίασης. Η δεκαετία του ‘50 βρίσκει τη χώρα οικονομικά ανίσχυρη, σε διαδικασία αναδιάρθρωσης, από τις φυσικές και οικονομικές καταστροφές του πολέμου. Η εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ θέτει σε λειτουργία τη διαδικασία εκμοντερνισμού της Ελλάδας. Ο τουρισμός εντάσσεται στην αναπτυξιακή πολιτική της χώρας, αποκτά μαζικό χαρακτήρα και πλήθος έργων κατασκευάζονται για να πλαισιώσουν τη νέα συνθήκη. Την περίοδο αυτή, η αξιοποίηση της ακτογραμμής κρίνεται ιδιαίτερα επικερδής για την τουριστική ανάπτυξη της πρωτεύουσας και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων των εκμοντερνισμό των ακτών με βάση τα σύγχρονα πρότυπα.  Η διαδικασία αυτή θα ανατρέψει την «τελετουργία» του μπάνιου, και θα μυήσει το λαό σε καινοτόμες εγκαταστάσεις και πρωτόγνωρες για την Ελλάδα τεχνολογίες.

Η θεματική αυτής της έρευνας αφορά την εξέλιξη της ακτογραμμής του Σαρωνικού ιδιαίτερα κατά το διάστημα της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, την εικόνα αυτής στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, όπου η διαμόρφωσή της  έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και τη σχέση του λαού με την ακτογραμμή και το θαλάσσιο μπάνιο αυτή την περίοδο. Στην πρώτη ενότητα, με αφετηρία το Δέλτα Φαλήρου, γίνεται μια  «ξενάγηση» στην ακτογραμμή μέχρι το Σούνιο, όπως αυτή σταδιακά διαμορφώθηκε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Περιγράφεται επίσης η διαδικασία μετάβασης στην ακτή, αναπόσπαστο κομμάτι του θαλάσσιου μπάνιου, όπως βιώνεται την ίδια περίοδο.  Στη δεύτερη ενότητα γίνεται παρατήρηση της πλαζ. Μελετώνται και περιγράφονται οι εγκαταστάσεις που την απαρτίζουν, αλλά και οι ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα σ’ αυτή. Τέλος παρουσιάζονται οι εντυπώσεις για τη διαμορφωμένη ακτογραμμή και γενικότερες απόψεις για το «μπάνιο των Αθηναίων», όπως δημοσιεύονται στον Τύπο της εποχής, αλλά και κάποιες σκέψεις που πηγάζουν από τη σύγχρονη παρατήρηση.