Ο Γιόνας Μέκας ήταν ένας από τους σημαντικότερουςτης Αμερικάνικης Πρωτοπορίας κατά την περίοδο των ‘60s, ένα κίνημα πρώτα υπαρξιακό και έπειτα αισθητικό. Οι κινηματογραφιστές της θέλησαν να απελευθερώσουν την όραση και να καλέσουν τον νου και τις αισθήσεις να εμπλακούν με το οπτικοακουστικό μέσο.
Ο Μέκας διατηρούσε ένα ημερολόγιο από φιλμ και ηχογραφήσεις έκτασης σχεδόν 70 χρόνων, από το 1950 έως τον θάνατό του το 2019. Η συγγραφή ενός τέτοιου ημερολογίου αποκρυσταλλώνει τη μεταβαλλόμενη συναισθηματική αλήθεια μέσα από την ενσώματη και εξατομικευμένη παρατήρηση. Αυτή η συναισθηματική αλήθεια πρόκειται για τις εσωτερικές διεργασίες, τα συναισθήματα και τις υποβόσκουσες μνήμες, που ποτέ δεν ελευθερώνουν το άτομο. Το ιδίωμα αυτών των οπτικοακουστικών ημερολογίων, πέραν της πολλαπλότητας των παραγόμενων αισθητηριακών ερεθισμάτων, έγκειται στον διττό χρόνο συγγραφής. Ο πρώτος χρόνος αφορά την καταγραφή των θραυσμάτων κατά την οποία ο Μέκας χρειάζεται να αντιδράσει άμεσα στην πραγματικότητα με την κάμερά του στην ελάχιστη στιγμή που αυτή υφίσταται. Ο δεύτερος χρόνος είναι αυτός την σύνθεσης και της ταξινόμησης των καταγραφών, όπου στο δωμάτιο επεξεργασίας εμφανίζεται το στοιχείο της αναδρομικής σκοπιάς των θραυσμάτων της μνήμης.
Στο παρόν κείμενο χαρτογραφώ τις δικές μου αντιδράσεις στα ερεθίσματα των φιλμικών καταγραφών. Η ιχνηλάτηση των πηγών των ερεθισμάτων οργανώθηκε μέσα από αυτές τις δύο χρονικότητες της ποιητικής των ημερολογίων στις οποίες εν τέλει προστίθεται και μια τρίτη της δικής μου ανάγνωσης.