Αντικείμενο μελέτης της παρούσας εργασίας αποτελεί η προσέγγιση της αρχιτεκτονικής εικόνας και έκφρασης της Σκιάθου, νησί του Βορείου Αιγαίου, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η μεταπολεμική περίοδος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού και της ελληνικής ανασυγκρότησης πραγματοποιούνται χειρισμοί με σκοπό την οικονομική ανάκαμψη που θα δημιουργήσουν θετικές αλλά και αρνητικές επιπτώσεις. Η ραγδαία τουριστική ανάπτυξη αποτέλεσε μία από τις βασικότερες συνιστώσες του σχεδίου ανασυγκρότησης που στόχευε αφενός στην εισροή συναλλάγματος και αφετέρου στην κατασκευή μιας δυτικότροπης αντίληψης για την έννοια των διακοπών και της διαχείρισης του ελευθέρου χρόνου. Κύριος άξονας υλοποίησης του στόχου αυτού αποτέλεσε η αρχιτεκτονική δημιουργία, παράγοντας ένα σημαντικό κτιριακό απόθεμα έργων μεταπολεμικού μοντερνισμού με ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς τις συνθήκες υλοποίησης, τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, τις μορφές διαβίωσης που περιέβαλλαν αλλά και ως προς την κατάληξη που είχαν.

Επομένως, μπορούμε να θεωρήσουμε πως η καταγραφή κτιρίων – παραδειγμάτων της Σκιάθου του 20ου αιώνα λειτουργεί στην εκπόνηση της εργασίας, ως μια βασική πηγή προβολής της συνύπαρξης διαφόρων αρχιτεκτονικών τάσεων και της συνέχειας ή ασυνέχειας που παρουσιάζουν στον αστικό ιστό. Επιλέγονται αρχιτεκτονικά έργα στη Σκιάθο που θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον, και θα αποτελέσουν σημαντικό πόλο έλξης κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, καθώς συνιστούν παραδείγματα εξέλιξης του τοπίου του νησιού και θεωρείται ότι μπορούν να αποδώσουν το διεθνές πρόσωπο της Ελλάδας ως χώρο τουρισμού και διακοπών.

Στην χώρα της Σκιάθου λόγω του μηδαμινού κτιριακού αποθέματος, που οφείλεται στην μεγάλη πυρκαγιά κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η μεταπολεμική ανοικοδόμηση θα εκφραστεί διαφορετικά, καθώς η βιομηχανία του τουρισμού θα διαμορφώσει την κοσμοπολίτικη εικόνα του νησιού δημιουργώντας σημεία αναφοράς-σύμβολα. Τα αρχιτεκτονικά παραδείγματα που επιλέγονται στη Σκιάθο πρόκειται να διερευνηθούν στο πλαίσιο μιας ενιαίας και συλλογικής κατεύθυνσης στον σχεδιασμό της συγκεκριμένης περιόδου, αλλά και στο πλαίσιο του ρόλου τους στο επίπεδο της τοπικής κοινωνίας.