Το Αίγιο είναι παράκτια πόλη της βόρειας Πελοποννήσου και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη της Αχαΐας μετά την Πάτρα. Το λιμάνι της σήμερα συμπεριλαμβάνεται στα 22 λιμάνια εθνικής σημασίας, εφόσον υπήρξε από τις πρώτες πόλεις που εξήγαγαν εμπορεύματα προς την υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως την Ιταλία. Μετρά 3.500 χρόνια συνεχούς κατοίκισης και απαριθμεί περίπου 30.000 κατοίκους, μαζί με τις γύρω κοινότητες.

Το Αίγιο αποτέλεσε την πρώτη πόλη που εντάχθηκε στο Ελληνικό κράτος το 1821. Η αλλαγή της εικόνας της είναι πολυσήμαντη. Γεγονότα όπως, οι μεγάλοι σεισμοί των ετών 1861, 1888 και 1995, η εφαρμογή του νέου σχεδίου πόλης, η άνθηση του σταφιδεμπορίου, η βιομηχανική έξαρση και ο Ά και ο Β Παγκόσμιος πόλεμος συνιστούν ορόσημα στην εξέλιξη του αστικού της χώρου. Στόχος της παρούσας ερευνητικής εργασίας (ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΑΙΓΙΟ 1830-1940) υπήρξε ο εντοπισμός πρωτότυπου υλικού, σχεδίων, φωτογραφιών στενά συνδεδεμένων με την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του Αιγίου κατά τα έτη 1830-1940. Το νεοκλασικό αρχιτεκτονικό ρεύμα που επικρατούσε την περίοδο εκείνη, σηματοδότησε την πόλη, στην οποία εμφανίζονται αρκετά νεοκλασικά και στη συνέχεια εκλεκτιστικά παραδείγματα. Πραγματοποιείται καταγραφή των σημαντικότερων κτιρίων της περιόδου αυτής. Γίνεται διαχωρισμός τους σε δημόσια κτίριο, κτίρια δημοσίων δραστηριοτήτων και σε κατοικίες. Κάθε ενότητα χωρίζεται σε υποκατηγορίες και την ευκολότερη καταγραφή τους. Παράλληλα παρατηρούνται ελάχιστα εναπομείναντα λαϊκά κτίσματα από την εποχή της τουρκοκρατίας, ταυτόχρονα η μοντέρνα αρχιτεκτονική του μεσοπολέμου εμφανίζεται με μεμονωμένα παραδείγματα.