Μέσα από μια σειρά ερευνών και διαφορετικών τρόπων προσέγγισης επιχειρήθηκε να γίνει μια νέα ανάγνωση της περιοχής των παλιών σφαγείων όχι σαν ένας τόπος εγκαταλελειμμένος αλλά σαν μια σχεδόν αναξιοποίητη περιοχή του Βόλου η οποία μελλοντικά μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί. Πάνω σε αυτή την προβληματική ηγέρθηκαν αρκετά ερωτήματα με ποιο σημαντικά το πώς μπορεί μια τέτοια περιοχή να επανενταχθεί στον ιστό της πόλης χωρίς να αλλοιωθεί η ταυτότητά της και χωρίς τo αναδιαμορφωμένο τοπίο να στερηθεί εκείνες τις ποιότητες της υφιστάμενης κατάστασής της που την κάνουν ξεχωριστή.
   Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν αναζητήθηκε μόνο στην τωρινή ταυτότητα της περιοχής. Ο συγκεκριμένος τόπος αντιμετωπίστηκε σαν ένα τμήμα της πόλης που έχει ένα δικό του παρελθόν (μια δική του μνήμη), και το οποίο έχει είτε λίγο είτε πολύ συμβάλλει στο τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται σήμερα η ίδια. Ωστόσο σε αντίθεση με τα περισσότερα τμήματα της πόλης το συγκεκριμένο έχει και μια ακόμα ιδιαιτερότητα κάτι ακόμα που το κάνει άξιο ενδιαφέροντος. Υπάρχουν σε αυτό ορισμένα κομμάτια τα οποία δεν είναι προσβάσιμα. Το εσωτερικό των σφαγείων καθώς και το μεγαλύτερο τμήμα του Μπουρμπουλήθρα είναι τέτοιες περιοχές. Είναι κομμάτια αθέατα που μόνο η φαντασία του ανθρώπου μπορεί να τους δώσει υπόσταση. Η μορφή τους βέβαια δεν μπορεί να είναι συγκεκριμένη. Παραμένουν αφαιρετικές προσεγγίσεις οι οποίες οικειοποιούνται υπάρχουσες δομές από τις ήδη κατεκτημένες γνώσεις για να εκμαιεύσουν από αυτές τα στοιχεία εκείνα που θα αποτελέσουν το βασικό λεξιλόγιο τους, μέσω του οποίου θα εκφραστούν.
   Αρχικά δημιουργούνται δυο οικόπεδα τα οποία μιλάνε για τον ίδιο τόπο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Ο συνδυασμός τους παράγει έναν νέο χώρο ο οποίος συμπυκνώνει τα βασικά χαρακτηριστικά και των δύο σε μια νέα μορφή απελευθερωμένη από κάθε έννοια χρόνου. Η νέα αυτή χωρική κατάσταση, που ονομάζεται «φανταστικός κόσμος», κρίνεται ικανή να κατασκευάζει, να ανακατασκευάζει και πάντα να αναπαράγει αυτή την τόσο οικεία όσο και ανοίκεια βιωματική εμπειρία του οικοπέδου
   Ωστόσο τα παλιά Σφαγεία δεν έχουν μόνο «φανταστικούς χώρους». Υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι το οποίο βιώνεται ή βιώθηκε στο παρελθόν και το οποίο έχει τις δικές του ξεχωριστές ποιότητες. Έτσι δημιουργείται μια νέα χωρική κατάσταση με τη μορφή επέμβασης στο τοπίο η οποία μέσω διαδρομών και εγκαταστάσεων επιχειρεί να αναμεταδώσει αυτό το πιο «απτό τμήμα» της εμπειρία και τελικά να εντάξει σε μια πρόταση τόσο το πραγματικό όσο και το φανταστικό κομμάτι.