Η παρούσα εργασία, ξεκινάει παρατηρώντας -σε μια γενική διάσταση- τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στα μεγάλα αστικά κέντρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Διασκέψεις κορυφής, διεθνείς οργανισμοί, στατιστικές έρευνες αλλά και η ίδια η πραγματικότητα συνηγορούν σε παραδοχές για τις αρνητικές συνέπειες του συγκεντρωτισμού.  Ως μια εκδήλωση αποσυμφόρησης αλλά και ταυτόχρονα εμπλουτισμού εικόνων του ατόμου, το «ταξίδι» έχει εξελιχθεί σε κυρίαρχο φαινόμενο της εποχής. Οι προορισμοί, παρθένοι και αυθεντικοί, φαντασμαγορικοί αλλά και νοσταλγικοί προωθούνται παράλληλα με την κατασκευή ολοκληρωμένων εμπειριών που ο επισκέπτης θα ζήσει.  Η παγκόσμια τουριστική βιομηχανία συνεισφέρει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο «αξιών» της εποχής, που χαρακτηρίζεται από ταχύτητα, παροντισμό, κατανάλωσης και θεάματος. Η άλλοτε αστική περιπλάνηση πλέον είναι περιπλάνηση ενός ολάκερου παγκόσμιου δικτύου.

Στη συνέχεια, μέσα από μια διαδικασία ανάλυσης του τουριστικού φαινομένου φτάνουμε στις κοινωνικο-πολιτιστικές του επιδράσεις μέχρι τις χωρικές μεταβολές που επιτελούνται. Γίνεται προσπάθεια να προσδιοριστεί ένα χωρικό πρόβλημα (στο πλαίσιο της ένταξης και της αλλοίωσης του χαρακτήρα) με κοινωνικές προεκτάσεις. Παράλληλα, αναζητούνται τα εργαλεία που είναι ικανά να συγκροτήσουν ένα θεωρητικό υπόβαθρο όπου μέσω του σχεδιασμού αποτυπώνουν νοήματα με όρους χωρικούς. Πώς η παραγωγή του χώρου σε μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και σε τουριστικούς προορισμούς συμβάλλει στις ίδιες σημασίες των σύγχρονων χαρακτηριστικών του ανθρώπου; Στην πληθώρα τον παραδειγμάτων, ο σχεδιασμός του τουρισμού φέρει χαρακτηριστικά εξιδανίκευσης, στροφής στο εσωτερικό, υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, θεάματος και απομόνωσης.

Έτσι, σε αυτό το σημείο η εργασία επικεντρώνεται στο παράδειγμα της Σαντορίνης, ως ένας τόπος-προορισμός που εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία της κατασκευής «αξιών» και της προώθησης τους. Η  Σαντορίνη, παρουσιάζει ενδιαφέρον λόγω της τεράστιας αλλαγής που βιώνει τα τελευταία χρόνια, αλλαγή που οφείλεται κυρίως στον τουρισμό. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της αλλαγής είναι ότι έγινε αρκετά απότομα. Ο καταστροφικός σεισμός του 1956 είχε ως αποτέλεσμα τη μετανάστευση πολλών κατοίκων του νησιού, την εγκατάλειψη των καλλιεργειών καθώς και κάποιων βιοτεχνικών μονάδων. Ο σεισμός, όμως, αποτέλεσε και το πρώτο τουριστικό έναυσμα με τις φωτογραφίες που έκαναν το γύρο του κόσμου αποκαλύπτοντας, παράλληλα με την τεράστια καταστροφή, το εντυπωσιακό ηφαιστειογενές τοπίο του νησιού. Ένα μέρος λοιπόν που έδειχνε να έχει χάσει οποιαδήποτε αξία μεταμορφώθηκε σε μικρό σχετικά διάστημα μέσω του τουρισμού, ο οποίος και έγινε η κύρια ενασχόληση και πηγή εσόδων των κατοίκων φέρνοντας έτσι μεγάλη αλλαγή όχι μόνο στην οικονομία αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία, στο χώρο, στη διαχείριση του χρόνου.

Η αλλαγή αυτή είναι προϊόν συνδυασμών αμέτρητων ετερόκλητων παραγόντων, που είναι δυναμικοί, με αποτέλεσμα την παραγωγή χώρων οι οποίοι δεν είναι ποτέ στάσιμοι. Η πολυδιάστατη έννοια του χώρου, δεν υποδηλώνει μόνο τον αρχιτεκτονικό ή πολεοδομικό χώρο αλλά το χώρο ως ενότητα η οποία μεταβάλλεται από φυσικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες. Έτσι, στην περίπτωση της Σαντορίνης, μέσα από μια συνολική ανάλυση (οικισμοί, τρόποι και υλικά κατασκευής, κλπ.) από το παρελθόν μέχρι το σήμερα, γίνεται μια έρευνα που σκοπό έχει την διευκόλυνση στην κατανόηση της πολύπλοκης και συνεχούς παραγωγής του χώρου. Όπως και στα μεγάλα αστικά κέντρα, ο χώρος δεν είναι μόνο τα κτίρια, οι δρόμοι, κ.λπ., αλλά και η κίνηση, οι ήχοι, οι μυρωδιές, το φως, οι άνθρωποι. Είναι η συνεύρεση και η αλληλεπίδραση όλων αυτών και είναι το αποτέλεσμα του περιβάλλοντος που επιλέγουμε να ζούμε.