Πρόσφυγας ονομάζεται κάθε άνθρωπος που φεύγει χωρίς την θέληση του από το κράτος του οποίου είναι πολίτης, εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου ότι θα υποστεί διωγμούς λόγω της θρησκείας ή του πολέμου. Ένας πολίτης δηλαδή δίχως πατρίδα που ψάχνει απελπισμένα μια στέγη να προστατευθεί, μια χώρα που θα τον αγκαλιάσει και θα νιώσει ξανά ασφαλής. Αυτόν τον εφιάλτη ζούσαν και όλοι οι  Έλληνες προσφυγές που διώχθηκαν από τα μέρη τους στις αρχές του 20ουαιώνα. Περίπου 1.5 εκατομμύριο Έλληνες από τον Πόντο, την Μικρά Ασία και άλλες περιοχές άφησαν την περιουσία τους πίσω και ήρθαν στην Ελλάδα υπό άθλιες συνθήκες. Σχεδόν 100 χρονιά μετρά με το ελληνικό κράτος να αναβιώνει και πάλι παρόμοιες καταστάσεις γεννιέται η ανάγκη να αποδοθεί ένας φόρος τιμής σε αυτούς τους ανθρώπους που αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας και του πολιτισμού της σημερινής Ελλάδας. Έτσι ο στόχος αυτής της διπλωματικής είναι η δημιουργία ενός μουσείου που θα εμπεριέχει όλο αυτόν τον πολιτισμό που έφεραν μαζί τους οι προσφυγές. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε βρίσκεται στο ανατολικό μέτωπο της Ν. παράλιας της Θεσσαλονίκης δίπλα στο μέγαρο μουσικής. Καθώς αποτελεί συνέχεια την αστικής ανάπλασης της Ν. Παραλίας τέθηκε ως στόχος  να διατηρηθεί όσο το δυνατό περισσότερο το φυσικό τοπίο και οποιαδήποτε παρέμβαση να μην διαταράσσει την ισορροπία μεταξύ του υδάτινου στοιχείου και των χωρών πρασίνου . Η πρόταση αποτελείται από ένα επικλινές δάπεδο που φιλοξενεί στο κάτω μέρος του τις εγκαταστάσεις του μουσείου με μικρούς όγκους να ξεπερνούν την επιφάνεια του ενώ το υπόλοιπο κομμάτι χρησιμοποιείται ως μια μεγάλη πράσινη πλατεία. Οι θέσεις στάθμευσης που αποτελούν και την κύρια χρήση στην υπάρχουσα κατάσταση του οικοπέδου επανασχεδιάστηκαν και τοποθετήθηκαν στις πίσω πλευρές του πάρκου ώστε να βοηθούν στην αποσυμφόρηση των κεντρικών οδών της περιοχής αλλά χωρίς να εισβάλουν στη σχέση που δημιουργείται μεταξύ  του επισκέπτη του υδάτινου στοιχείου της υπαίθριας ανάπτυξης και τέλος της μνήμης.