Το χωριό Κάλλιο και η τεχνητή λίμνη του Μόρνου, συνιστούν την βάση του θέματος αυτής της διπλωματικής εργασίας. Προσεγγίζεται ο τόπος στον οποίο αυτά συνυπάρχουν, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο ενός υδάτινου οικοσυστήματος - με αυτό να σημαίνει, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες του, τα δυναμικά του στοιχεία και τις μεταβολές που αυτά επιφέρουν στο τοπίο, σε βάθος χρόνου. Το χωριό Κάλλιο, μέσα στα νερά του ταμιευτήρα, αποδομείται στον δικό του φυσικό χρόνο, συνιστά την μορφολογία του βυθού και υπενθυμίζει τον ανθρωπογενή χαρακτήρα του τοπίου. Κατά την μελέτη του τόπου, γίνεται η προσπάθεια κατανόησης των εμφανών στο τοπίο στοιχείων - των ιζηματικών αυτών αφηγήσεων -  που εξιστορούν τί συνέβη αλλά και τί συμβαίνει σε αυτό το συνεχώς μεταβαλλόμενο πεδίο.

 Oι πρακτικές που προτείνονται για την υποστήριξη του υδάτινου βιοτικού κι αβιοτικού κόσμου, σε συνδυασμό με την διάθεση μιας διαδρομής στον επισκέπτη της λίμνης, επιχειρούν την ανάπτυξη συμβιωτικών σχέσεων, προβάλλουν ένα ξεκίνημα συνύπαρξης, μέσα από τον σχεδιασμό, κι ίσως ένα διάλογο μεταξύ των humanκαι non-humanοργανισμών της περιοχής.