Στον κόσμο των κόμικς η πραγματικότητα συναντά μια φαντασία που μπορεί να σπάει τους κανόνες της λογικής του κόσμου χωρίς να φαίνεται ψεύτικο ή μη πιστευτό απαραίτητα. Μόλις δημιουργείται μια ιστορία κόμικ, ο κόσμος της, όσο παράταιρος και αν είναι, εάν είναι ολοκληρωμένος και έχει τη δική του συνοχή, μπορεί να είναι όσο αληθινός είναι και εκείνος στον οποίο ζει ο αναγνώστης. Και αυτό συνήθως συμβαίνει επειδή υπάρχει κάποια ομοιότητα με την πραγματικότητα. Μένουν οικεία τα πιο βασικά πράγματα που είναι αρκετά για να πειστεί ο αναγνώστης και μετά ξεκινάει ένα ελεύθερο παιχνίδι με τη φαντασία. Επειδή στο σκίτσο πάρα πολλά πράγματα είναι δυνατά, τα οποία δίνονται και με την απλότητα των γραμμών, αφήνουν χώρο στον αναγνώστη να συμπληρώσει την εικόνα και να την ολοκληρώσει μόνος του άρα και να την κάνει δική του μέσα από την έλλειψη φίλτρων που συχνά έχει η απεικόνιση του καρτούν.

 Έτσι, στην αρχιτεκτονική στα κόμικς, τα ζητήματα από το πως τα κτίρια θα υπηρετήσουν κοινωνικές, ατομικές και αισθητικές ανάγκες, καταλήγουν να μετατρέπονται σε ερωτήματα όπως πως θα ήταν το γραφείο μιας κεφτέδας που είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ, μπορεί ένα φαστ-φουντ εστιατόριο του οποίου ο ιδιοκτήτης έχει εμμονή με τα χάμπουργκερ να είναι ένα χάμπουργκερ το ίδιο του το κτίριο; Πως αντιπροσωπεύεται σχεδιαστικά ένα σπίτι όπου η φαντασία επικρατεί και όπου τα έπιπλα και τα αντικείμενα θεωρούνται ζωντανά και με συναισθήματα, και πως μοιάζει μια σουρεαλιστική κρυφή στοά που οδηγεί στα άδυτα της πόλης και ξεκινάει από ένα γραφείο εξουσίας που ηγείται υπό των έλεγχο δυνάμεων πιο αρχαίων και από τον άνθρωπο;