Το project διερευνά την ανησυχητική συσσώρευση πλαστικών απορριμμάτων στο περιβάλλον και την αναποτελεσματικότητα των υπαρχόντων μέσων να απορροφήσουν την ολοένα και αυξανόμενη ποσότητα αυτού. Η έννοια του φυσικού περιβάλλοντος επαναπροσδιορίζεται και προτείνεται η εναπόθεση του υπάρχοντος πλαστικού αποθέματος στην επιφάνεια της Γης, με τη σταθερή μορφή αρχιτεκτονικής. Η νέα αυτή, συγκεντρωμένη δομή του πλαστικού αποκαλύπτει το πρόβλημα σε όλη του την έκταση, δίνοντάς του απτή και ορατή υπόσταση. Ο λόφος της Γορίτσας είναι ο τόπος που πυροδοτεί την εργασία λόγω των πολλαπλών στοιχείων που συγκεντρώνει: το φυσικό, το αστικό, το βιομηχανικό και το αρχαιολογικό. Σύμφωνα με το χάρτη της αρχαίας πόλης, επιλέγεται η τοποθέτηση της βιομηχανίας, η οποία αναλαμβάνει να συλλέγει, να διαλέγει και να επεξεργάζεται πλαστικά απόβλητα με σκοπό να τα μετασχηματίσει σε πρώτη ύλη, η οποία γίνεται το βασικό δομικό υλικό της νέας πόλης. Η βιομηχανία θα αποτελέσει το κέντρο παραγωγής και δημόσιας ζωής για τη νέα πόλη, αφού ενσωματώνει στο πρόγραμμα της πολιτιστικές δραστηριότητες, οι οποίες προσαρμόζουν την ανθρώπινη κλίμακα σε αυτήν του εργοστασίου. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τα παραγόμενά της. Σταδιακά, όσο εξακολουθεί να εισέρχεται απόθεμα, ανατροφοδοτώντας τη βιομηχανία, η ζωή εξαπλώνεται κατά τον ίδιο τρόπο έξω από αυτήν. Η οργάνωση τόσο της βιομηχανίας όσο και της νέας πόλης που αναπτύσσεται, αντλεί αναφορές από τα ίχνη της αρχαία πόλης με αποκορύφωμα το τείχος που αποτελεί επέκταση της βιομηχανίας - ως χώρος αποθήκευσης των πλαστικώνκαι συνιστά μια μεταβαλλόμενη μορφή που κατά μήκος της εμφανίζει δείγματα κατοίκησης. Το project επιχειρεί να μετατρέψει την ‘αφάνταστη καταστροφή’ σε μια πηγή από την οποία ο άνθρωπος θα επωφεληθεί προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή του αλλά και να ανακαλύψει ποιότητες μέσα σε αυτήν.