Η χρήση φυσικών υλικών, όπως το τούβλο, ενεργοποιεί τις αισθήσεις και την αίσθηση της οικειότητας αφού εκφράζουν την ηλικία και την ιστορία τους και δίνουν την αίσθηση της κλίμακας, εισάγοντας τον παράγοντα του χρόνου στην υλικότητα, η οποία αποτελεί ένα ιδιαίτερα θεμελιώδες στοιχείο για την επίτευξη της ενεργοποίησης των αισθήσεων. Ίσως είναι η παράμετρος που μπορεί να σχετιστεί με όλες τις αισθήσεις και παρέχει ερεθίσματα, ώστε να αντιλαμβανόμαστε το χρόνο στη βιωματικήεμπειρία του χώρου. Σύμφωνα με την Μαρία Βογιατζάκη, «…το υλικό γεννιέται μαζί με τη μορφή, τόσο η διαδικασία παραγωγής του όσο και η κατασκευαστική διαδικασία αποτελούν μέρος του συνθετικού προβλήματος». Ενώ κατά τον Zumthorτα πάντα, «…τα ίδια τα αντικείμενα, οι άνθρωποι, ο αέρας, οι ήχοι, οι θόρυβοι, τα χρώματα, η παρουσία των υλικών, οι υφές, οι μορφές…»

Η αρχιτεκτονική υλικότητα μας απασχόλησε αρκετά κατά τα προηγούμενα έτη, καθώς είναι αυτή που υπερβαίνει ένα σύνολο τεχνικών, αλλά κι αισθητικών ιδιοτήτων. Τα υλικά δεν εξαντλούν τον ρόλο τους στην ρητορική των μορφών και των δομών, αλλά διαθέτουν μια δραστικότητα πέραν των προβλέψεων και επιδιώξεων του σχεδιασμού. Εξαιτίας αυτών των πρώτων ερεθισμάτων για την υλικότητα, επικεντρώσαμε την προσοχή και την έρευνα μας στο τούβλο. Ένα υλικό που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ η χρήση του ανά τους αιώνες και που σήμερα το ξαναβρίσκουμε με νέα πνοή στην καταγραφή κτηρίων του σύγχρονου αρχιτεκτονικού κόσμου· προσπαθώντας να κατανοήσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες χρησιμοποιείται και τον αντίκτυπο που έχουν στην αρχιτεκτονική σήμερα.