Η ανάγκη του ανθρώπου για προστασία τον ώθησε στην κατασκευή κελυφών, με πρώτο το κέλυφος της ένδυσης και δεύτερο της κατοικίας. Η κοινή τεχνική που φαίνεται να εξυπηρέτησε την κατασκευή των κελυφών αυτών ήταν αυτή της πλέξης. Η πλεκτική μέθοδος ακολούθησε τον άνθρωπο στο πέρασμα των χρόνων επιβιώνοντας μέχρι σήμερα. Το ερώτημα που τίθεται και καλείται να απαντήσει η παρούσα εργασία είναι το κατά πόσο η πλέξη θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αρχέτυπο, υιοθετούμενο μάλιστα στην αρχιτεκτονική κατασκευή.
Προκειμένου να διερευνηθεί η χρήση της πλεκτικής μεθόδου στην αρχιτεκτονική κατασκευή, μελετάται η νομαδική αρχιτεκτονική των Σαρακατσάνων, αναζητούνται αναλογίες με τις μορφές των υφαντών τους, ενώ παράλληλα γίνεται σύγκριση με την αντίστοιχη τεκτονική και υφαντική της Γεωμετρικής Περιόδου. Η αναζήτηση ενός κοινού πλαισίου αναφοράς καθώς και αρχετυπικών μορφών και σχημάτων βρίσκεται στον πυρήνα της εργασίας.
Ορίζοντας την έννοια του αρχετύπου και εξετάζοντας τη φύση και τις μεθόδους της πλέξης, εντοπίζουμε κοινές πλεκτικές τεχνικές στην κατασκευή του πρώτου κελύφους (ενδύματα) και του δεύτερου κελύφους (κατασκευές) τόσο στην κοινωνία των Σαρακατσάνων όσο και στην κοινωνία της Γεωμετρικής Περιόδου. Εντοπίζουμε τα κοινά πλαίσια που διαμορφώνουν τις δύο εξεταζόμενες κοινωνίες, ενώ δίνουμε βάση και στις ομοιότητες στο διάκοσμό τους, ο οποίος και φαίνεται να έχει μια κοινή αρχετυπική ταυτότητα.
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η συγκέντρωση των υπαρχουσών θεωριών επί του θέματος της αρχετυπικής ταυτότητας της πλέξης και της σχέσης της με την αρχιτεκτονική, τόσο από ανθρωπολογική όσο και από φορμαλιστική σκοπιά, καθώς και η μελέτη των δύο κοινωνιών, προκειμένου με ασφάλεια να εντοπίσουμε την εφαρμογή της αρχετυπικής φύσης της πλέξης στην αρχιτεκτονική κατασκευή.
