Η πόλη του Αγρινίου αποτέλεσε ένα απο τα σημαντικότερα καπνικά κέντρα της Ελλάδας του περασμένου αιώνα, του 20^ου. Οι πρότυπες μονάδες επεξεργασίας και αποθήκευσης του καπνού που υπήρξαν στην πόλη αποτελούν μέχρι και σήμερα ένα απο τα ελάχιστα δείγματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και γενικότερα κτίρια αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος που θα συναντήσει κανείς στην πόλη. Αν και κτίρια βιομηχανικής χρήσης έχουν υπάρξει αποτέλεσμα προσεκτικού αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και κατασκευαστικής μελέτης.  Ωστόσο η ανεξέλεκτη πορεία ανοικοδόμησης των ελλήνικών πόλεων με το σύστημα της αντιπαρόχης απο τα μέσα του προηγούμενου αιώνα δεν άφησε ανεπηρέαστες τις καπναποθήκες απο τις οποίες ένας πολύ μικρός αριθμός στέκει  στην πόλη. Αν και σήμερα η αρχιτεκτονική αξία  των εναπομείναντων κτιρίων έχει αναγνωριστεί και όλα έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα από το Υπουργείο πολιτισμού η έλλειψη επεμβάσεων για την συντήρησση και την επένταξη τους στο κτιριακό δυναμικό της πόλης τα έχει καταστήσει νεκρούς θυλάκες στο συνεχή δομημένο αστικό ιστό και η εγκαταλλελημένη εικόνα τους έχει στρεβλώσει την αίγλη του παρελθόντος. Στην ερευνητική αυτή εργασία αναλύεται το ιστορικό, κοινωνικό και οικονομικό  πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν τα κτίρια καπνού στο Αγρίνιο, η αρχιτεκτονική, δομική, μορφολογική και κατασκευαστική τους ταυτότητα , ο πολεοδομικός τους ρόλους στον αστικό ιστό αλλά και η αλληλεπίδραση τους με την πόλη.