Συγκρίνοντας την Αθήνα με τα περισσότερα ευρωπαϊκά αστικά κέντρα, παρατηρείται μια αναντιστοιχία μεταξύ της ελληνικής και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, τόσο στα πολεοδομικά, όσο και στα κτιριακά γνωρίσματα. Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, επιχειρήθηκε η μετατροπή της Αθήνας σε μια σύγχρονη μητρόπολη, δημιουργώντας νέες υποδομές και καταβάλλοντας προσπάθεια για ανάπλαση, με σκοπό την μεταμόρφωση της εικόνας της πόλης, ώστε να αντικατοπτρίζει τα διεθνή αστικά πρότυπα. Σε αυτή την προσπάθεια αναβάθμισης, νέα έργα μεγάλης κλίμακας έλαβαν χώρα, αλλά παρόλα αυτά η ελληνική πόλη υστερεί ακόμα σε πολλά από τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τις ευρωπαϊκές πόλεις και συνεχίζει να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται άναρχα, χωρίς κανέναν περιορισμό, παρα μόνο τα κτίσματα να μην υπερβαίνουν ένα συγκεκριμένο ύψος. Το μοντέλο των ψηλών κτιρίων έχει πλέον αλλάξει ολοκληρωτικά την εμφάνιση και την αντίληψη των περισσότερων σύγχρονων πόλεων παγκοσμίως και είτε ως αρχιτεκτονικό είτε ως οικονομικό στοιχείο χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό για την οργάνωση του αστικού τοπίου, ωστόσο, η ελληνική πολιτεία αντιμετωπίζει με απόλυτη άρνηση την ανέγερση κτιρίων ψηλότερων από το όριο που ισχύει τον τελευταίο αιώνα, επικαλούμενη είτε περιβαλλοντικά είτε ιστορικά επιχειρήματα.

Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται σε πρώτο στάδιο η εξελικτική πορεία της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας της Αθήνας, προκειμένου να γίνουν αντιληπτοί οι λόγοι και οι συνθήκες που οδήγησαν την πρωτεύουσα και τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις να αποκτήσουν τη σημερινή μορφή, που δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη ως προς την ποιότητα ζωής που προσφέρει στους κατοίκους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αναφέρονται κάποια αρχιτεκτονικά παραδείγματα και προσπάθειες για την αναβάθμιση της αρχιτεκτονικής ποιότητας της Αθήνας. Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στις μετατροπές που έχουν γίνει στον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό, σε ζητήματα που αφορούν τα επιτρεπόμενα ύψη και τον τρόπο δόμησης στα οικόπεδα. Ακολούθως, επιχειρείται μία εκτενής ανάλυση για τον τρόπο με τον οποίο οι ουρανοξύστες επεμβαίνουν στη δομή και λειτουργία των πόλεων, παρουσιάζοντας τα οφέλη και τα αντίστοιχα μειονεκτήματα, που μπορεί να διέπονται από την ένταξή τους στο αστικό περιβάλλον. Τέλος, έχοντας μια συνολική άποψη για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές πόλεις, πραγματοποιέιται μια προσπάθεια διερεύνησης, για το αν τελικά η δημιουργία σύγχρονων ουρανοξυστών μπορεί να αποτελέσει μία πιθανή λύση για την αναδιαμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό του αστικού τοπίου της Αθήνας σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα.